Zofia Bajkowska

Po ukończeniu gimnazjum w Warszawie, Zofia wzięła aktywny udział w organizowaniu frontowych występów dla wojska podczas I wojny światowej oraz w okresie wojny polsko-bolszewickiej. Jej silne więzi z teatrami i kabaretami, takimi jak "Qui Pro Quo" i "Sfinks", oraz z życiem warszawskiej cyganerii artystycznej, uczyniły ją ważną postacią w tym środowisku. W artystycznym kręgu znana była jako „Bajkosią”, a przez wiele lat przyjaźniła się oraz współpracowała z Hanką Ordonówną, której karierę pomogła wypromować razem z Fryderykiem Járosym.

Zofia Bajkowska była także współzałożycielką oraz członkinią Związku Autorów i Kompozytorów Scenicznych. Jako autorka wielu tekstów do melodii cygańskich, piosenek i melorecytacji, przyczyniła się do bogatego dziedzictwa polskiej muzyki. Wśród jej najpopularniejszych utworów znajdują się: „Śnieg” (muz. Pierro Arezzo), „La Violetera” (muz. José Sánchez Padilla), „Róża” (muz. Dimitrij Sartyńskij-Bej), „Śnią kwiaty” (muz. Aleksander Sziłowski), oraz „Zielona brzózka” (muz. Anton Rubinstein). Występowała również w polskich produkcjach filmowych takich jak „Parada rezerwistów” (1934), „Dorożkarz” (1937) i „Wierna Rzeka” (1936).

W czasie II wojny światowej Zofia resolutnie pozostała w Warszawie, dołączając do Armii Krajowej, gdzie pełniła funkcję sanitariuszki w Powstaniu Warszawskim. Raniona w walce, nie poddała się i trafiła do obozu jenieckiego Stalagu VI C w Oberlangen. Po uwolnieniu obozu przez 1 Dywizję Pancerną pod dowództwem gen. Stanisława Maczka, Zofia znalazła się na emigracji w Wielkiej Brytanii. Niestety, tam zmarła w samotności, a jej życie zakończyło się na St. Peter’s Cemetery w Glasgow.