Witold Łaszczyński

---

Życiorys

Witold Łaszczyński, syn Adama Stanisława, redaktora „Kuriera Świątecznego”, oraz Marii z Prawdzic-Łukomskich, był osobą zaangażowaną w rozwój kultury literackiej w Polsce. Uczestniczył aktywnie w literackich spotkaniach odbywających się w salonie Deotymy, gdzie zyskał jej szczególną sympatię. Był współpracownikiem Warszawskiej prasy i tworzył treści dla takich tytułów jak „Wędrowiec”, „Prawda” oraz „Tygodnik Polski”. W okresie 1891-1893 pełnił funkcję redaktora mystycznego tygodnika „Młody Świat”, a w latach 1902-1906 redagował czasopismo „Nasze Kłosy”.Jednocześnie uczestniczył w działalności takich organizacji, jak Młoda Polska, Zrzeszenie Beletrystów czy Towarzystwo Literatów i Dziennikarzy.

W czasach zaborów Łaszczyński był aktywnym organizatorem przedstawień o charakterze patriotycznym. Wśród wystawianych sztuk można wymienić „Leszek Biały”, „Kacper Karliński”, „Wyrok Jana Kazimierza”, „Obrona Częstochowy” oraz „Emigracja chłopska w Warszawie”. Spektakle odbywały się w różnych miastach, takich jak Warszawa, Siedlce, Sochaczew, Ciechanów i Czerwińsk. W 1906 roku założył Teatr Młodzieży Pracy, który później przekształcił w Towarzystwo Teatralne Warszawskie im. Wojciecha Bogusławskiego. Dzięki jego inicjatywie można było oglądać sztuki, które zyskały popularność, takie jak „Majster i czeladnik” autorstwa Korzeniowskiego oraz „Błażek opętany” Władysława Ludwika Anczyca.

Później zyskał reputację wszechstronnego dyrektora i reżysera, wprowadzając na warszawskie sceny dzieła polskich autorów, w tym znaczące dramaty Słowackiego i Syrokomli. Wśród jego osiągnięć warto wymienić wystawienie „Obrony Częstochowy” Bośniackiej oraz „Karpackich Górali” Korzeniowskiego, a także komedii Fredry, takich jak „Damy i Huzary”, „Śluby panieńskie”. Przy jego dyrekcji zrealizowano ponad pięćset przedstawień, zorganizowano ogromną liczbę koncertów, a bilety były dostępne dla każdego, dzięki czemu także młodzież i robotnicy mogli cieszyć się kulturą teatralną.

Łaszczyński był także założycielem i dyrektorem Towarzystwa Teatralnego Warszawskiego im. W. Bogusławskiego. Jego twórczość literacka obejmowała różnorodne formy, w tym poematy jak „Dzień Zaduszny” (1899), „Aria z Halki” (1899), a także liczne wiersze i poematy dramatyczne, takie jak „Wajdelota – pieśń o szczęściu” (1923). Ponadto, jego talent translatorski zaowocował m.in. w przełożeniu komedii Edmonda Rostanda „Cyrano de Bergerac” oraz dzieł wielu znakomitych autorów, w tym Goethego i Schillera, co stanowiło istotny wkład w polski dorobek literacki. Był także autorem licznych wierszy okolicznościowych i sylwetek znanych postaci warszawskich, które pozostają w rękopisach.

W ciągu swojej kariery Łaszczyński niejednokrotnie oddawał hołd ważnym wydarzeniom historycznym oraz osobom, wspierając rozwój walczącego narodu. Odznaczony Krzyżem Zasługi, znajduje się w gronie wybitnych postaci polskiej kultury. Po śmierci został pochowany na Starych Powązkach w Warszawie (kwatera 243-5-5). Jego spuścizna literacka jest przechowywana w Muzeum Historycznym m.st. Warszawy, będąc do dziś cennym świadectwem dziedzictwa kulturowego i narodowej identyfikacji. Marią Konopnicką współpracował w obszarze literackim, co wzbogaciło jego twórczość i znaczenie w polskim świecie literackim.

---

Oceń: Witold Łaszczyński

---