René Leibowitz, który przyszedł na świat 17 lutego 1913 roku w Warszawie, a zmarł 28 sierpnia 1972 roku w Paryżu, to postać, która odegrała kluczową rolę w świecie muzyki. Był nie tylko francuskim kompozytorem, ale także dyrygentem, teoretykiem muzyki oraz pedagogiem.
Jego prace i działalność artystyczna przyczyniły się do znacznego rozwoju i popularyzacji dodekafonii, nowatorskiej techniki kompozytorskiej, która zyskała uznanie w XX wieku. Leibowitz, poprzez swoje kompozycje oraz wykłady, przekazał wiedzę o tym nowatorskim podejściu do muzyki wielu pokoleniom artystów.
Życiorys
René Leibowitz swoją przygodę z muzyką rozpoczął bardzo wcześnie, już w wieku czterech lat, ucząc się gry na skrzypcach. Jego pierwszy występ miał miejsce, gdy miał zaledwie 9 lat. W 1926 roku przeniósł się do Francji, co otworzyło przed nim nowe możliwości artystycznego rozwoju. Od 1930 do 1933 roku studiował harmonię i kontrapunkt w Wiedniu pod okiem Antona Weberna. Następnie kontynuował kształcenie w Berlinie, gdzie uczył się u Arnolda Schönberga, koncentrując się na muzyce współczesnej, a w Paryżu pobierał lekcje dyrygentury u Pierre’a Monteux oraz instrumentacji u Maurice’a Ravela.
Od 1937 roku René Leibowitz intensywnie działał jako kompozytor i prowadził badania nad twórczością Arnolda Schönberga, co zaowocowało jego książką Schoenberg et son école, opublikowaną w 1947 roku. W tym czasie zajął się również popularyzacją drugiego kompozytora związane z drugą szkołą wiedeńską – Anton Webern. Leibowitz przyczynił się do popularyzacji dodekafonii we Francji, zyskując wielu oddanych uczniów, w tym Pierre’a Bouleza, Michela Philippota oraz Maurice’a Le Roux.
Nie ograniczał się jednak tylko do Francji. W latach 1947–1948 zaprezentował swoje dodekafoniczne kompozycje także w Stanach Zjednoczonych, przyczyniając się do popularyzacji tej techniki kompozycyjnej w tym regionie. W 1950 roku wydał swoją znaczącą prace pod tytułem L’artiste et sa conscience: esquisse d’une dialectique de la conscience artistique, którą opatrzył przedmową Jeana-Paula Sartre’a, w której poruszał kwestię społecznej roli artysty. W ciągu swojej kariery kontynuował badania, publikując m.in. Historię opery w 1957 roku, biografię Ericha Itora Kahna, która powstała we współpracy z Konradem Wolffem, oraz podręcznik instrumentacji wspólnie z Janem Maguire.
W 1966 roku wydał publikację poświęconą Schönbergowi, uznawanemu za klasyka dodekafonii i swojego nauczyciela. Jako kompozytor, Leibowitz był wiernym naśladowcą Schönberga, stosując klasyczną technikę dwunastotonową, co zaowocowało takimi dziełami jak Symfonia kameralna, Sześć utworów orkiestrowych, oraz Sonata fortepianowa. Mimo że jego wkład w rozwój współczesnej muzyki jest widoczny, większość jego zasług opiera się na działalności teoretycznej i pedagogicznej, a nie tylko na jego kompozycjach.
Przypisy
- Schoenberg reception in America, 1933–51, [w:] Sabine S. Feisst, Joseph J. Auner, The Cambridge Companion to Schoenberg, Cambridge University Press, 2010, 247–257, DOI: 10.1017/ccol9780521870498.019, ISBN 978-0-521-87049-8.
Pozostali ludzie w kategorii "Kultura i sztuka":
Piotr Łysak | Kamil Wodka | Ewa Sałacka | Janusz Kaczmarski (malarz) | Zdzisław Wendyński | Kazimierz Grodzicki (rzeźbiarz) | Anna Powierza | Sebastian Cybulski | Joanna Salamon | Bohdan Mazurek | Tadeusz Kabicz | Teofil Boretti | Andrzej Will | Justyna Bednarek | Joanna Ładyńska | Elwira Korotyńska | Zdzisław Jasiński | Tomasz Szukalski | Eugeniusz Haneman | Piotr BratkowskiOceń: René Leibowitz