Remigiusz Kwiatkowski

---

Życiorys

Remigiusz Kwiatkowski przyszedł na świat 3 czerwca 1884 roku w Warszawie, w rodzinie, której korzenie tkwiły w Stanisławie i Scholastyce ze Zdanowiczów. Już w czasach nauki w szkole średniej, od 1898 roku, angażował się w działalność tajnych organizacji młodzieżowych. Szkołę średnią ukończył w VI Gimnazjum w Warszawie, a następnie podjął studia historyczno-filologiczne na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie w 1902 roku wstąpił do Związku Młodzieży Polskiej „Zet”. Niestety, jego młodzieńcze zaangażowanie doprowadziło do konfliktu z władzami, co skutkowało aresztowaniem w 1903 roku i osadzeniem go w Pawiaku.

Twoje dalsze działania na rzecz edukacji narodowej, jako członek Komitetu Walki o Szkołę Polską, również zakończyły się relegowaniem z uniwersytetu w 1905 roku. W tym samym roku opublikował on „Złote myśli Mikołaja Reja z Nagłowic”, a także współzałożył oraz pełnił rolę redaktora „Zarzewia”. Podczas swojego pobytu w Cytadeli Warszawskiej był świadkiem wielu wydarzeń kształtujących ówczesną rzeczywistość polityczną.

W 1908 roku, Kwiatkowski został skazany na administracyjne osiedlenie w Rosji, gdzie studiował orientalistykę w Instytucie Języków Wschodnich w Moskwie. W latach 1907–1913 stworzył zestaw mało krytycznych zarysów literatur wschodnich, a jego twórczość literacka obejmuje zbiory poetyckie takie jak „Liryki” (1908), „Jahwe” (1909) oraz „Baśń o prawdzie” (1912). Był także tłumaczem utworów chińskich, japońskich (w tym „Chiakunin-Izszu” w 1912) oraz koreańskich wydanych w tym samym roku.

Oprócz tego, współpracował jako redaktor z Tadeuszem Hiżem w redakcji czasopisma „Głos Polski”, które było publikowane w Petersburgu. W 1912 roku zawarł związek małżeński z Janiną z Rosickich. Po wybuchu I wojny światowej, był jednym z inicjatorów Polskiego Towarzystwa Pomocy Ofiarom Wojny, gdzie pełnił kluczowe funkcje w Komitecie Głównym oraz Prezydium ZG. W 1914 roku, po zmobilizowaniu go do armii rosyjskiej, służył w dowództwie wojsk samochodowych w Petersburgu.

Po rewolucji lutowej, został w połowie 1918 roku zastępcą dowódcy Konfederacji Polaków Wojskowych w Rosji, a jeszcze w tym samym roku powrócił do Polski. W sierpniu 1918 roku zajął stanowisko kierownika literackiego Teatru im. Staszica w Warszawie, gdzie miała miejsce premiera jego misterium „Polska idzie”. W listopadzie tego samego roku brał udział w rozbrajaniu Niemców w Warszawie i zasilił szeregi Wojska Polskiego.

W grudniu 1918 roku, Kwiatkowski współpracował z Departamentem Mobilizacyjno-Organizacyjnym i wkrótce stał się szefem Wydziału Informacyjno-Prasowego Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1920 roku objął stanowisko szefa Wydziału Prasowego w Oddziale II Informacyjnym Sztabu MSWojsk., który przekształcił się w Biuro Prasowe. 3 maja 1922 roku otwierał nowy rozdział swojej kariery, zostając zweryfikowanym w stopniu majora.

Kwiatkowski był aktywnym uczestnikiem powstań śląskich oraz plebiscytu na Górnym Śląsku. W 1923 roku jego kariera wojskowa kontynuowała się, gdy został przeniesiony do korpusu oficerów piechoty i jednocześnie pełnił funkcję redaktora naczelnego gazety „Polska Zbrojna”. Jego kariera wojskowa culminowała w 1924 roku kiedy to awansował na podpułkownika.

Po zakończeniu służby wojskowej, Kwiatkowski publikował swoje prace literackie, takie jak „Liście z bambusu” (1921) i „Kobiety nie bij nawet kwiatem” (1928). W okresie II wojny światowej działał w Armii Krajowej pod pseudonimem „Ajaks” oraz „Remi”, współpracując z grupą dywersyjno-wojskową. Jego bar na Tamce w Warszawie służył jako punkt kontaktowy dla redaktorów prasy podziemnej. Kwiatkowski brał udział w powstaniu warszawskim, a po jego zakończeniu ukrywał się do końca wojny w Częstochowie.

Wiosną 1945 roku powrócił do Warszawy, gdzie został dowartościowany w stopniu pułkownika. Pełnił funkcję referenta prasowego przy Gabinecie Premiera, a także zaangażował się w Miczurinowski Ośrodek Doświadczalny (MOD), gdzie pracował przez krótki czas. W 1954 roku jednak, jego życie ponownie się załamało, gdy po prześladowaniach przez Prokuraturę Generalną PRL został oskarżony o prowadzenie przestępczego związku oraz o kradzież tajnych akt wojskowych.

Po wojnie opublikował wiele utworów, w tym „Pokój to ryż, a wojna głód” (1955) oraz antologie poezji chińskiej i japońskiej. Jego aforyzmy i sentencje Wschodu wydały się czytelnikom w 1985 roku. Zmarł 14 października 1961 roku w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach, w kwaterze II B 28-14-14.

Ordery i odznaczenia

Remigiusz Kwiatkowski był odznaczonym wieloma prestiżowymi medalami oraz odznaczeniami, które stanowią dowód jego znaczących osiągnięć i zasług. Oto lista jego wyróżnień:

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany 2 maja 1922,
• Krzyż Walecznych, otrzymany dwukrotnie,
• Złoty Krzyż Zasługi, nadany 18 stycznia 1926,
• Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Medal 3 Maja,
• Odznaka za Rany i Kontuzje,
• Krzyż Oficerski Orderu Gwiazdy Rumunii, przyznany przez Rumunię,
• Krzyż Oficerski Orderu Orła Białego, nadany przez Jugosławię,
• Krzyż Oficerski Orderu Lwa Białego, przyznany przez Czechosłowację,
• Order Palm Akademickich, nadany przez Francję,
• Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”).

Każde z tych odznaczeń mówi dużo o jego oddaniu i poświęceniu dla kraju oraz jego zasługach w czasie trudnych okresów historycznych.

---

Oceń: Remigiusz Kwiatkowski

---