Maria Wachowiak

---

Życiorys

Maria Wachowiak przyszła na świat 5 sierpnia 1938 roku w Warszawie. W 1960 roku ukończyła edukację w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie, co zapoczątkowało jej dynamiczną karierę artystyczną. Rozpoczęła pracę w Teatrze Powszechnym w Łodzi, a później jej talent rozwijał się na scenach prestiżowych warszawskich teatrów. Obok Teatru Narodowego, występowała także w Teatrze Dramatycznym.

W 1975 roku Wachowiak zdobyła dyplom reżyserki, co pozwoliło jej na debiuty w nowych rolach artystycznych w Teatrze im. Jana Kochanowskiego w Opolu i Teatrze Polskim w Bydgoszczy, jak również w Teatrze Polskiego Radia. Jej uznanie za pracę nad słuchowiskiem „Ania z Zielonego Wzgórza” przyniosło jej nagrodę przyznaną przez Komitet ds. Radia i Telewizji w 1979 roku.

Dzięki umiejętnościom aktorskim, zyskała sławę w filmach, a jej debiutancki występ w głównej roli w „Pożegnaniach” Wojciecha Jerzego Hasa w 1958 roku stał się przełomem. Wśród innych znaczących występów znalazły się role w „Szklanej górze”, „Daleka jest droga” oraz jej serialowe wcielenie jako George Sand w „Wielkiej miłości Balzaka”.

Prywatnie była połączona małżeństwem z aktorem Gustawem Holoubkiem, a po rozwodzie kontynuowała karierę pod nazwiskiem Maria Wachowiak-Holoubek. Z drugim mężem, Marcinem Idzińskim, wyjechała do Niemiec w grudniu 1981 roku, gdy zastał ich stan wojenny. Na emigracji kontynuowała działalność aktorską jako Maria Wachowiak-Holonbeck, występując m.in. w telenoweli Lindenstrasse. Pracowała również w Radiu Wolna Europa w latach 80.

Jej życie zakończyło się tragicznie w wypadku samochodowym w Monachium 19 kwietnia 2019 roku.

Filmografia

Maria Wachowiak to postać, której kariera filmowa jest pełna różnorodnych ról i osiągnięć. W 1957 roku wystąpiła w filmie Prawdziwy koniec wielkiej wojny, reżyserowanym przez Jerzego Kawalerowicza, gdzie pojawiła się jako gość na przyjęciu, aczkolwiek nie została wymieniona w czołówce. W tym samym roku zagrała także w Tygodniu westchnień w reżyserii Kazimierza Oracza.

Ten sam rok przyniósł także rolę w filmie 8 minut bez polityki, stworzonym przez Janusza Weycherta. W roku 1958 zagrała Lidkę w dziele Pożegnania, które reżyserował Wojciech Jerzy Has.

W 1960 roku złożyła swój wkład w filmie Szklana góra, reżyserowanym przez Paweła Komorowskiego, wcielając się w postać lekarki Beaty. Kolejną rolę odegrała w 1961 roku w Historii niezbyt lirycznej, etiudzie studenckiej reżyserowanej przez Krzysztofa Szmagiera, gdzie zagrała Irenkę. W tym samym roku przyjęła rolę w filmie Historia żółtej ciżemki reżyserowanym przez Sylwestra Chęcińskiego, lecz nie była wymieniona w czołówce.

W dalszym ciągu swojej kariery, w 1962 roku, zagrała kelnerkę w filmie Spotkanie w Bajce, który zrealizował Jan Rybkowski. W tym czasie zagrała również w noweli telewizyjnej Czas przybliża, czas oddala, będącej częścią filmu Spóźnieni przechodnie w reżyserii tego samego twórcy, gdzie odegrała rolę Zofii.

W 1963 roku zagrała porucznik Krystynę w filmie Daleka jest droga reżyserowanym przez Bohdana Porębę oraz wcieliła się w Żydówkę z Węgier w filmie Naganiacz, wyreżyserowanym przez Ewę i Czesława Petelskich. W tym samym roku wystąpiła w Pasażerce, filmie w reżyserii Andrzeja Munka, tragicznej historii o więźniarkach, gdzie ponownie nie występowała w czołówce. Te eksperymentalne role, jak Lato w Nohant, wprowadziły widza w różnorodne odcienie fabuły.

W 1965 roku wzięła udział w projekcie Perły i dukaty, którego częścią były telewizyjne filmy, w których zagrała Jagna. W 1966 roku natomiast wystąpiła w produkcji Gdzie jest trzeci król, wyreżyserowanej przez Ryszarda Bera, odgrywając postać Wandy Szczęśniak. Kolejne lata to udział w filmie Pejzaż z bohaterem z 1970 roku, zrealizowanym przez Włodzimierza Haupe.

W 1973 roku pojawiła się w polsko-francuskim serialu telewizyjnym Wielka miłość Balzaka, reżyserowanym przez Wojciecha Solarza, gdzie zagrała George Sand. Później, w 1975 roku, zagrała Annę w filmie Jej powrót, którego reżyserem był Witold Orzechowski.

W następnym roku brała udział w Zdjęciach próbkowych, filmie w reżyserii Agnieszki Holland, Paweł Kędzierski oraz Jerzego Domaradzkiego, gdzie zagrała kobietę kłócącą się z mężczyzną. W 1978 roku wystąpiła w serialu telewizyjnym Układ krążenia, jako doktor Ewa Brzeska, reżyserowanym przez Andrzeja Titkowa.

W 1983 roku można ją było zobaczyć w niemieckiej produkcji telewizyjnej Heimat, die ich meine, reżyserowanej przez Petera Beauvais, w której odegrała rolę Lucii. W 1988 roku zagrała w Kraj ojców, kraj synów w reżyserii Nico Hofmanna. Jej kariera trwała także do lat 90. XX wieku, kiedy wystąpiła w telenoweli zachodnioniemieckiej Lindenstraße, obejmując odcinki 418–696, w której grała Wandę Winicki, matkę Urszuli.

Ostatnie jej wystąpienia miały miejsce w filmach, takich jak Jabłko. O „Pożegnaniach” Wojciecha Hasa, będącym częścią cyklu dokumentalnego realizowanego dla TVP, oraz w 2003 roku w filmie dokumentalnym Nie lękajcie się, poświęconym papieżowi Janowi Pawłowi II, w którym współpracowała w realizacji.

---

Oceń: Maria Wachowiak

---