Henryk Dłużyński, urodzony 10 sierpnia 1929 roku w Warszawie, był wybitnym polskim aktorem oraz reżyserem teatralnym. Jego talent oraz charyzma sprawiły, że na stałe zapisał się w historii polskiej sceny artystycznej. Zmarł 16 lutego 1999 roku w Olsztynie, pozostawiając po sobie bogaty dorobek artystyczny oraz wiele niezapomnianych ról teatralnych i filmowych.
W swojej karierze Dłużyński zdobył uznanie zarówno wśród widzów, jak i krytyków, co czyni go istotną postacią w polskim teatrze i kinie.
Życiorys
Henryk Dłużyński swoją przygodę ze sztuką sceniczną rozpoczął w Teatrach Dramatycznych w Częstochowie, gdzie jako młody adept występował w latach 1952-1953. To tam zdał eksternistyczny egzamin aktorski, co otworzyło mu drzwi na dalszą karierę. W kolejnych latach artysta miał okazję zaprezentować swój talent w Teatrze Polskim w Bielsku-Białej oraz Teatrze w Cieszynie (1954-1955), a następnie w Teatrze Zagłębia w Sosnowcu (1955-1958). Dłużyński kontynuował swoją działalność aktorską w Teatrze im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu (1959-1961), Teatrze im. Juliusza Osterwy w Lublinie (1961-1962) oraz w Teatrze im. Stefana Żeromskiego w Kielcach i Radomiu (1962-1964). Jego działalność artystyczna obejmowała także Teatr Dramatyczny w Wałbrzychu (1964-1967) oraz Teatr im. Aleksandra Węgierki w Białymstoku (1967-1973), a także Teatr Ziemi Pomorskiej w Grudziądzu (1973-1975) oraz Teatr im. Stefana Jaracza w Olsztynie (1975-1978).
W czasie swojej pracy w Białymstoku, Dłużyński nie tylko rozwijał swoje umiejętności aktorskie, ale także podjął się reżyserii teatralnej, co podkreśla jego wszechstronność i pasję do sztuki.
Jego kariera jednak została tragicznie przerwana w 1978 roku, kiedy to w trakcie zdjęć do filmu „Nauka latania” uległ wypadkowi. Niestety, wypadek zmusił go do zrezygnowania z aktorstwa oraz przejścia na rentę. Ostatecznie zmarł w Olsztynie, a jego ostatnim miejscem spoczynku stał się Cmentarz Bródnowski w Warszawie, gdzie został pochowany w kwaterze 51H-2-30.
Nagrody
- 1967 – nagroda Centralnej Rady Związków Zawodowych,
- 1967 – nagroda miasta Wałbrzycha,
- 1968 – nagroda Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Białymstoku,
- 1970 – nagroda dla najlepszego aktora Białostocczyzny,
- 1970 – wyróżnienie na XII Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu za rolę Poleżajewa w przedstawieniu „Niespokojna starość” Leonida Rachmanowa,
- 1971 – nagroda na XIV Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu za rolę Porfirego w przedstawieniu „Zbrodnia i kara” Fiodora Dostojewskiego,
- 1974 – nagroda na XVI Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu za rolę tytułową w przedstawieniu „Tymon Ateńczyk” Williama Shakespeare’a,
- 1975 – nagroda na XVII Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu za rolę Ryszarda w przedstawieniu „Ryszard III” Williama Shakespeare’a,
- 1976 – nagroda na XVIII Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu za rolę Geometry K. w przedstawieniu „Zamek” Franza Kafki.
Filmografia
Henryk Dłużyński to postać, która pozostawiła znaczący ślad w polskiej kinematografii. Poniżej znajduje się przegląd jego działań filmowych.
- weekendy (1963) – część „Julia”,
- odejścia, powroty (1972) – komendant (odc. 3),
- wielkanoc (1974),
- czerwone i białe (1975) – prokurator,
- nauka latania (1978) – Roman, ratownik GOPR.
Pozostali ludzie w kategorii "Kultura i sztuka":
Jerzy Walden | Mariusz Janiszewski | Halina Thylwe | DJ Tkaczu | Dudek P56 | Bartosz Kowalski (kompozytor) | Stefan Popowski | Alexander Gruszynski | Grzegorz Kuczeriszka | Zbigniew Chwedczuk | Hubert Miłkowski | Leon Pomirowski | Adam Szyszkowski | Leandro Marconi | Czesław Piaskowski | Monika Małkowska | Margaret Todd | Kazimiera Zajączkowska | Janusz Ziejewski | Anna SokołowskaOceń: Henryk Dłużyński