Henryk Brun

---

Rodzina

Henryk Brun był synemStanisława Gustawa oraz Marii z rodziny Speissów, żyjących w latach 1859-1937. Obie te rodziny wyróżniały się jako przedstawiciele warszawskiej burżuazji, obdarzonej wyznaniem ewangelicko-augsburskim, czyli luterańskim.

W młodości Henryk ożenił się po raz pierwszy z Zofią, z domu Sznuk, która wcześniej wstąpiła w związek małżeński z Zarębskim i przeżyła w latach 1889-1935. Po jej śmierci jego serce zdobyła Julia, z domu Cerawska, która dożyła lat 1973.

Niepożądane jest mylenie go z jego starszym bratem, Stefanem Henrykiem, który żył w latach 1880-1973, ponieważ obaj nosili podobne imiona, co często prowadziło do nieporozumień.

Życiorys

Henryk Brun to postać, która znacząco wpisała się w historię polskiego przemysłu oraz handlu. Ukończył Wyższą Szkołę Handlową w Dreźnie, co dało mu solidne podstawy do dalszej kariery.

W 1920 roku, w odpowiedzi na wezwanie ojczyzny, wstąpił jako ochotnik do artylerii konnej, uczestnicząc w kluczowych zmaganiach okresu wojny polsko-bolszewickiej.

Po wojnie, jego ścieżka zawodowa prowadziła przez różne etapy działalności biznesowej. Był współwłaścicielem firmy „Krzysztof Brun i Syn” oraz Towarzystwa Przemysłowo-Handlowego „Block i Brun”. W miarę upływu lat zajął się także rolą prezesa zarządu w Fabryce Wyrobów Metalowych „Pelikan SA”.

Jednocześnie, jego działalność nie ograniczała się do jednej branży, ponieważ był również członkiem zarządu fabryki „Wulkan SA” oraz Towarzystwa dla Handlu Rurami. Dodatkowo, pełnił funkcję w Radzie Banku Polskiego, co podkreśla jego zaangażowanie w rozwój gospodarczy kraju.

Od 1928 roku, Henryk Brun zaangażował się w działalność polityczną, stając się członkiem sekcji ds. gospodarczych oraz sekcji ds. samorządowych i administracyjnych Regionalnej Grupy BBWR w Warszawie. Jako wiceprezes Izby Przemysłowo-Handlowej w Warszawie, zainicjował powstanie Instytutu Praktycznej Wiedzy Handlowej im. Senatora Stanisława Gustawa Bruna.

W 1936 roku osiągnął kolejny etap w swojej karierze, gdy został wybrany na prezesa Stowarzyszenia Kupców Polskich w Warszawie, oraz jednocześnie objął stanowisko prezesa Rady Naczelnej Zrzeszeń Kupiectwa Polskiego. Rok później, stanął na czele Kongresu Kupiectwa Polskiego, co wskazuje na jego wpływ na kształtowanie się polityki handlowej w Polsce.

W 1937 roku, Henryk Brun był jedną z kluczowych postaci w prezydium Sektora Miejskiego OZN, a we wrześniu 1939 roku objął zadanie kierownika Wydziału Gospodarczego Komendy Głównej Straży Obywatelskiej, co podkreśla jego znaczenie w trudnych czasach kryzysowych.

Aresztowanie i śmierć

Henryk Brun został aresztowany 11 kwietnia 1940 roku, po tym jak jako przedstawiciel polskich środowisk biznesowych odmówił zgody na opodatkowanie na rzecz hitlerowskich Niemiec. Ponadto nie chciał wyrazić zgody na przekazanie „darowizny” dla warszawskich ewangelików, która miała być przeznaczona na budowę domu wypoczynkowego dla SS lub na Niemiecki Czerwony Krzyż. Po aresztowaniu przebywał na Pawiaku, gdzie został objęty brutalnym traktowaniem.

Niestety, Brun padł ofiarą niemieckiej akcji eksterminacji polskiej inteligencji, znanej jako Zbrodnia w Palmirach, gdzie zginął z rąk oprawców.

Jego symboliczny grób znajduje się na Cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim w Warszawie przy ul. Młynarskiej (aleja 24, grób 5), będącym miejscem pamięci wielu tragicznych historii z czasów II wojny światowej.

Ordery i odznaczenia

Henryk Brun był osobą wyróżniającą się wśród innych dzięki swojemu zaangażowaniu oraz odwadze, co zostało docenione poprzez przyznanie mu licznych odznaczeń. Oto niektóre zważnych nagród, które otrzymał:

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, nadany 9 listopada 1932,
• Krzyż Walecznych, przyznany pośmiertnie,
• Złoty Krzyż Zasługi, otrzymany 11 listopada 1937.

---

Oceń: Henryk Brun

---