Aleksander Kucharski

W młodości, Kucharski miał zaszczyt służyć na dworze króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, co na pewno miało znaczący wpływ na jego rozwój artystyczny. Swoje umiejętności malarskie doskonalił w warszawskim studio Marcello Bacciarelliego. Dzięki królewskiemu stypendium miał możliwość nauki w Paryżu, gdzie w latach 1760–1769 pobierał lekcje u słynnych artystów takich jak Joseph-Marie Vien oraz Carle van Loo w Akademii Królewskiej. Mimo iż Stanisław August pragnął, aby Kucharski specjalizował się w malarstwie historycznym, on sam wolał tworzyć portrety, co niestety wiązało się z utratą stypendium.

W latach 1776–1778 Kucharski pracował na dworze księcia de Condé, choć jego klienci obejmowali także przedstawicieli innych francuskich rodów arystokratycznych oraz polskich magnatów, z których wielu osiedliło się w Francji po małżeństwie króla Ludwika XV z Marią Leszczyńską.

Po odejściu Élisabeth Vigée-Lebrun z dworu królewskiego w 1789 roku, Kucharski został nadwornym malarzem królowej Maria Antonina Austriaczka. Namalował szereg portretów królowej oraz jej dzieci, a także przedstawicieli dworu, w tym Marię Luizę, księżniczkę de Lamballe oraz hrabiego d’Artois. Artysta miał także zaszczyt portretować carycę Katarzyny Wielkiej. Jego najbardziej rozpoznawalne dzieła to portrety Burbonów, które powstały w krytycznym okresie tuż przed rewolucją francuską lub tuż po jej wybuchu, gdy wielu z tych arystokratów przebywało w więzieniach Temple lub Conciergerie, czekając na wyrok śmierci.

Jednym z jego ostatnich portretów królowej, przedstawiającym ją w stroju wdowy w 1793 roku w czasie jej więzienia, był akwarelowy portret, który 21 maja 2003 roku został sprzedany na aukcji, co podkreśla wartość artystyczną jego twórczości.

Podczas rewolucji francuskiej Kucharski pozostał lojalny wobec monarchii. Na starość osiedlił się w Sainte-Périne, tuż pod Paryżem, a jego talent został dostrzegany i doceniany przez króla Ludwika XVIII, który zapewnił mu pensję.