Wyższe Seminarium Duchowne Kościoła Polskokatolickiego w Warszawie

---

Historia

Lata 1923–1954

Wyższe Seminarium Duchowne Kościoła Polskokatolickiego ma swoje korzenie w Seminarium Duchownym Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego (PNKK), które zostało założone w 1923 roku. Siedziba seminarium znajdowała się w Krakowie, przy ulicy Antoniego Madalińskiego 10. Pomysłodawcą oraz pierwszym rektorem seminarium był bp Franciszek Bończak, który w publikacji Kościoła „Polska Odrodzona” zachęcał młodych mężczyzn do wstępowania do tej narodowej instytucji.

W dniach 27–29 czerwca 1928 roku miała miejsce I Synod Kościoła PNKK, w którym brał udział bp Franciszek Hodur, organizator tejże wspólnoty. Synod formalnie powołał do życia Seminarium Duchowne, ustalając program nauczania oraz regulamin dla alumnów. Przeniesiono jego siedzibę z ulicy Madalińskiego na ulicę Czarną 2, przemianowaną później na ulicę Franciszka Hodura. Od 1927 roku, w wyniku rosnącego zainteresowania, zaczęło przybywać studentów, a do lat 1939 w seminarium kształciło się 60 alumnów.

Warto zaznaczyć, że kandydaci do kapłaństwa często pochodziły z rodzin ubogich, doświadczając trudnych warunków życia. W trakcie formacji duchowej, alumnów uczono wartości narodowych, które miały kierować ich pracą duszpasterską. W latach 1934–1939, po ukończeniu studiów trwających od kilku tygodni do trzech lat, wyświęcono 37 kapłanów, z których dziewiętnastu otrzymało święcenia diakońskie od bp Władysława Farona, a inni od bp Leon Grochowskiego i innych biskupów. Podczas okupacji hitlerowskiej bp Józef Padewski warunkowo wyświęcił dodatkowo sześciu kapłanów.

Po zakończeniu II wojny światowej, Tymczasowa Rada Kościoła podjęła decyzję o wznowieniu Seminarium Dukowego, umiejscawiając je w Szczecinie, gdzie zgłosili się pierwsi kandydaci. Dnia 20 lutego 1946 roku do kraju wrócił z międzynarodowych podróży biskup Józef Padewski, który w latach 1947-1948 wyświęcił czterech nowych kapłanów. W końcu 1947 roku, Seminarium przeniesiono na nowo do Krakowa, w budynku przy ul. Czarnej 2. Wśród wykładowców, którzy zasiliły grono pedagogiczne od 1951, znaleźli się znani księża, jak ks. Adam Jurgielewicz czy ks. Fryderyk Lachmayr. Ustalono również, że rektorem uczelni będzie biskup ordynariusz z urzędu.

W dniu 1 października 1954 roku miała miejsce reforma, w wyniku której na seminarium przyjęto 11 nowych kandydatów. Dnia 16 marca 1952 roku przeniesiono siedzibę z Krakowa do Warszawy, do budynku przy ul. Szwoleżerów 4, niestety problemy finansowe i niewystarczająca liczba pomieszczeń doprowadziły do rozwiązania seminarium w 1954 roku.

Lata 1960–2012

W 1959 roku, w momencie objęcia zwierzchnictwa nad Kościołem Polskokatolickim przez ks. bp prof. dr Maksymiliana Rode, zaczęto dyskutować o reaktywowaniu placówki edukacyjnej. Dzięki decyzji wydanej 23 stycznia 1960 roku, przywrócono Wyższe Seminarium Duchowne, ulokowane ponownie przy ul. Szwoleżerów 4. To właśnie w tym czasie pod przewodnictwem bp prof. dr maksymiliana Rodego formowali się kapłani dobrze przygotowani do pracy w parafiach.

Niestety, po odsunięciu biskupa Maksymiliana, rozwój seminarium uległ wahaniom, a jego działalność stanowiła jedynie cień dawnych czasów. Z kolei biskup Julian Pękala zarządzał Kościołem od 1965 do 1976 roku, w tym okresie Seminarium prawie nie funkcjonowało, ale udało mu się wyświęcić kilku kapłanów z grona zgłaszających się byłych kleryków rzymskokatolickich, którzy ukończyli tylko kilka miesięcy studiów teologicznych w innych seminariach.

W dniu 16 lipca 1966 roku, ks. Tadeusz Ryszard Majewski otrzymał sakrę biskupią, a w 1976 roku został wybrany na zwierzchnika Kościoła Polskokatolickiego, którym był aż do 1995. Obok biskupa Juliana Pękali oraz Tadeusza Majewskiego, seminarium funkcjonowało sporadycznie przy ul. Szwoleżerów 4, alumni natomiast wielokrotnie zmieniały adresy mieszkań, przemieszczając się z ul. Szwoleżerów 4 na Wilczą 31 oraz ul. Modlińską 205A, aby ostatecznie wrócić na ul. Wilczą 31.

Pod koniec grudnia 1996 roku, biskup prof. dr hab. Wiktor Wysoczański objął przywództwo nad Kościołem Polskokatolickim. Dzięki jego determinacji, Wyższe Seminarium Duchowne uzyskało status uczelni wyższej z możliwością nadawania licencjatów. Biskup Wysoczański posiadał jasne obozy na temat edukacji swoich uczniów i wymagał, aby przed przystąpieniem do święceń kapłańskich, alumni odbyli regularne, pięcioletnie studia na Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej oraz na Wyższym Seminarium Duchownym, kończąc te studia przynajmniej z absolutorium. W latach 1997–2009 w hiszpańskim Kościele udzielono ponad 10 święceń kapłańskich alumnom Seminarium. W roku akademickim 2008/2009 rozpoczęło naukę trzech alumnów, którzy jednocześnie studiowali w Sekcji Starokatolickiej, a w 2012 roku w uczelni był tylko jeden student.

---

Oceń: Wyższe Seminarium Duchowne Kościoła Polskokatolickiego w Warszawie

---