Edward Kobyliński

Kobyliński rozpoczął swoją wioślarską karierę na początku lat 30. XX wieku. Wziął udział w igrzyskach olimpijskich w Los Angeles w 1932 roku, reprezentując Polskę w konkurencji czwórek ze sternikiem. W składzie drużyny znajdowali się także Jerzy Braun, Janusz Ślązak, Stanisław Urban, a także Jerzy Walerian Skolimowski jako sternik. Drużyna ta zdobyła brązowy medal, co było ogromnym osiągnięciem dla polskiego wioślarstwa.

W 1936 roku, na kolejnych igrzyskach olimpijskich w Berlinie, Kobyliński wystartował w finale dwójek bez sternika, gdzie wspierał go Ryszard Borzuchowski. Ta drużyna zajęła 6. miejsce, co również można uznać za godne wyróżnienia.

Kobyliński brał udział w mistrzostwach Europy, trzy razy reprezentując Polskę. Na Mistrzostwach Europy w Budapeszcie w 1933 roku oraz w Lucernie w 1934 roku, niestety odpadł w repasażach w czwórkach bez sternika. Natomiast podczas Mistrzostw Europy w Berlinie w 1935 roku zdobył 5. miejsce w dwójkach bez sternika, gdzie ponownie wystartował z Borzuchowskim, a także odpadając w przedbiegach w czwórkach bez sternika.

W swojej karierze sportowej Kobyliński osiem razy zdobywał tytuł mistrza Polski w różnych konkurencjach:

• dwójki bez sternika – 1935, 1936 oraz 1938,
• czwórki bez sternika – 1934, 1935, 1936 oraz 1938,
• czwórki ze sternikiem – 1933.

Reprezentował zarówno AZS Warszawa, jak i Warszawskie Towarzystwo Wioślarskie. W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku walczył w 36. pułku piechoty Legii Akademickiej, a jego szlak bojowy zakończył się bitwą pod Kockiem.

Po zakończeniu II wojny światowej, Kobyliński zajął się trenerską działalnością wioślarską. Prowadził polską kadrę narodową w latach 1953-1954 oraz pełnił funkcję prezesa Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich w latach 1982-1984. Ostatnie chwile swojego życia spędził na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, gdzie spoczywa na kwaterze Q-4-9/10.