Parafia katedralna Świętego Ducha w Warszawie

---

Historia

Parafia

W 1923 roku w Warszawie zorganizowana została parafia Świętego Ducha, której pierwotna siedziba mieściła się przy ulicy Hożej 39. W tym okresie funkcjonowała jeszcze parafia Zbawiciela Świata z siedzibą przy ulicy Żytniej.

Po zakończeniu II wojny światowej, w 1945 roku, siedziba parafii została przeniesiona do nowej, przyrymskokatolickiej świątyni, która znajduje się przy Szwoleżerów 2. Od 25 kwietnia 1945 roku parafia zyskała status parafii katedralnej Kościoła. W pobliżu, przy Szwoleżerów 4, zlokalizowana jest plebania.

W ciągu kilku lat, liczba wiernych w parafii ulegała zmianom: w 1952 roku wynosiła 480, w 1954 roku spadła do 450, natomiast w 1959 roku wynosiła już tylko 295, natomiast sympatyków było 1400. Do 1965 roku liczba wiernych wzrosła do 369, a sympatyków do 67. Ci wierni pochodzili z różnych części Warszawy, przy czym 95% stanowili robotnicy, a 5% osoby z inteligenckiego środowiska. W 1961 roku w Warszawie powstały dwie nowe parafie: jedna na ulicy Żytniej 41 (pod wezwaniem Chrystusa Arcykapłana i Męczenników Narodu Polskiego) oraz druga na Wilczej 31 (pod wezwaniem Miłosierdzia Bożego; reaktywowana w 2005 roku), które jednak do 1965 roku nie uzyskały statusu funkcjonujących placówek. Obecnie wiernych w parafii można szacować na około 350, w tym osoby z całej stolicy oraz pobliskich powiatów.

W latach 1968-1998 parafią kierował ks. dziek. inf. dr Tomasz Wójtowicz, a po nim proboszczem został ks. mgr Henryk Dąbrowski, wcześniej pełniący funkcję proboszcza w Studziankach Pancernych.

W stolicy znajduje się również parafia polskokatolicka Miłosierdzia Bożego przy ulicy Wilczej 31 oraz misyjna parafia polskokatolicka pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła w pobliskim Konstancinie-Jeziornie, usytuowana przy ulicy Chylickiej 18.

Świątynia

Katedra Świętego Ducha, znajdująca się pod adresem Szwoleżerów 2, została zbudowana w 1906 roku (według niepotwierdzonych informacji) według projektu Leontija Benois, z realizacją prowadzoną przez budowniczego Piotra Feddersa. Świątynia ta pierwotnie pełniła rolę cerkwi Lejb-Gwardyjskiego Pułku Ułanów Jego Wysokości, a pod wezwaniem św. Martyniana. W okresie międzywojennym, po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, ta wspaniała świątynia służyła 1. Pułkowi Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego. Od 1945 roku jest częścią Kościoła Polskokatolickiego w RP i obecnie nosi wezwanie Świętego Ducha.

Osobny artykuł na temat tej świątyni można znaleźć pod adresem Katedra Świętego Ducha w Warszawie.

Cmentarz polskokatolicki

Wschodnia część Cmentarza Wojskowego na Powązkach z dostępem przy ul. Powązkowskiej 43/45 kryje w sobie wyjątkowy kwartał (kwatera D) poświęcony Kościołowi Polskokatolickiemu w RP. W centrum tego miejsca znajduje się Kaplica Matki Bożej Nieustającej Pomocy, otoczona nagrobkami zasłużonych duchownych oraz społeczników, którzy mieli ważny wkład w rozwój Kościoła.

Na cmentarzu polskokatolickim znajduje się wiele znakomitych postaci, w tym:

• bp Tadeusz Ryszard Majewski – pełnił funkcję zwierzchnika Kościoła Polskokatolickiego w RP w latach 1976–1994,
• bp Józef Padewski – męczennik Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego, który zginął w 1951 roku z rąk funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa,
• bp Julian Pękala – zwierzchnik Kościoła Polskokatolickiego w PRL w latach 1951–1959 oraz 1965–1975 (był przewodniczącym zarządzającego kolegium biskupiego),
• bp Maksymilian Rode – pełnił kierowniczą rolę w czasach PRL w latach 1959–1965, wcześniej był księdzem rzymskokatolickim,
• ks. doc. Edward Bałakier – znany wykładowca Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej,
• ks. Edward Narbutt-Narbuttowicz – kapłan Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego, bliski współpracownik bpa Józefa Padewskiego,
• ks. inf. dr Tomasz Wójtowicz – pełnił rolę dziekana warszawsko-łódzkiego oraz był proboszczem parafii Świętego Ducha w Warszawie od 1968 do 1998 roku.

---

Oceń: Parafia katedralna Świętego Ducha w Warszawie

---