Kościół Wniebowstąpienia Pańskiego w Warszawie

Kościoły

Kościół Wniebowstąpienia Pańskiego, usytuowany przy ul. Puławskiej w Warszawie, to miejsce o bogatej historii i znaczeniu religijnym. Ten ewangelicko-augsburski obiekt sakralny wzniesiono w latach 1902–1904, początkowo jako prawosławną cerkiew garnizonową, dedykowaną św. św. Piotrowi i Pawłowi.

Od 1920 roku kościół stał się własnością parafii ewangelickiej, co miało istotny wpływ na jego dalszy rozwój oraz rolę w społeczności lokalnej. Budowla zachwyca swoją architekturą oraz historycznymi detalami, które świadczą o dawnych czasach i tradycjach religijnych.

Zapraszamy do lepszego poznania tej wyjątkowej świątyni, która nie tylko pełni funkcję miejsca modlitwy, lecz również stanowi ważny element kulturowego dziedzictwa Warszawy.

Opis

Świątynia, która obecnie znana jest jako kościół Wniebowstąpienia Pańskiego, została zbudowana jako cerkiew wojskowa, dedykowana św. Piotrowi i Pawłowi. Została wzniesiona w bezpośrednim sąsiedztwie koszar, które zajmował Lejb-Gwardyjski Keksholmski Pułk im. Cesarza Austriackiego, a ich budowę rozpoczęto w 1900 roku. Kamień węgielny został położony 11 lipca 1902 roku, a ceremoniał konsekracji odbył się 7 listopada 1904 roku. Kierownictwo budowy sprawował Wiktor Junosza-Piotrowski.

Obiekt został zaprojektowany zgodnie z typowym wzorem dla cerkwi wojskowych. Zarówno w jego wnętrzu, jak i na zewnątrz znaleźć można wiele odniesień do historii pułku. Umieszczono tam m.in. tablicę upamiętniającą szlak bojowy jednostki, listę poległych oficerów, ikonę przywiezioną z Keksgolmu oraz egzemplarze Biblii podarowane przez carycę Elżbietę Pietrowną. Przez długi czas pełniła swoje funkcje religijne, aż do momentu, gdy jednostka opuściła Warszawę w sierpniu 1915 roku; jego kapelanem w tym okresie był ks. generał-major Konstanty Wiewiedeńskij.

W trakcie niemieckiej okupacji, podczas I wojny światowej, cerkiew pozostawała nieczynna. W 1920 roku na polecenie Ministerstwa Spraw Wojskowych przekazano ją Kościołowi Ewangelicko-Augsburskiemu, aby stała się luterańskim kościołem garnizonowym. Po adaptacji budynku, dokonanej w 1921 roku, cerkiew została rekonsekracyjna 9 stycznia, zyskując tym samym status jedynego wojskowego kościoła ewangelicko-augsburskiego w Polsce. Do 1923 roku z obiektu korzystała również parafia Kościoła Ewangelicko-Reformowanego.

W latach 1931–1934 przeprowadzono gruntowną przebudowę, w trakcie której usunięto elementy architektoniczne typowe dla cerkwi prawosławnych. Projektantem tego przedsięwzięcia był architekt Teodor Bursze. W połowie lat 30. XX wieku rozpoczęto dostosowanie wnętrz obejmujące nową dekorację malarską oraz wykonanie obrazów olejnych. W realizacji tych prac brali udział artyści zrzeszeni w Akademii Sztuk Pięknych w Wilnie, w tym prof. Jerzy Hoppen oraz prof. Kazimierz Kwiatkowski. Ponadto, w 1936 roku, według koncepcji Edgara Norwertha urządzono absydę oraz prezbiterium, wprowadzając główny ołtarz. Do budynku dodano również 24-głosowe organy.

W trakcie II wojny światowej świątynia doznała znacznych zniszczeń. Tuż po zakończeniu wojny rozpoczęto odbudowę, a w 1947 roku kościół znajdował się już w stanie surowym. Proces ten był możliwy dzięki kredytom, ofiarom wiernych oraz wsparciu Ministerstwa Obrony Narodowej. Projekt odbudowy był dziełem znanego wcześniej architekta Teodora Bursche, a pracami budowlanymi kierował Andrzej Wiediger. Wyposażenie wnętrza wzbogacono o przedmioty zniszczonych świątyń protestanckich we Wrocławiu.

W 1950 roku, na skutek likwidacji duszpasterstwa wojskowego, kościół stał się siedzibą cywilnej parafii ewangelicko-augsburskiej.

Osobny artykuł: Parafia Ewangelicko-Augsburska Wniebowstąpienia Pańskiego w Warszawie.

Przypisy

  1. wizerunek cerkwi w pierwszej dekadzie XX w.

Oceń: Kościół Wniebowstąpienia Pańskiego w Warszawie

★★★★★
Średnia ocena:4.93 Liczba ocen:9