Zofia Barczyk

---

Życiorys

Zofia Barczyk to postać, która odznaczyła się niezwykłą odwagą i zaangażowaniem w trudnych czasach. Walczyła w powstaniu warszawskim, uczestnicząc w szeregach II batalionu „Lecha Grzybowskiego” Zgrupowania „Chrobry II”. Po dramatycznych wydarzeniach Powstania, Zofia dostała się do niewoli niemieckiej, w której to znalazła się w Stalagu 344 Lamsdorf, a następnie w Stalagu IV B w Mühlberg, komenderówce w Chemnitz oraz Stalagu VI C w Oberlangen.

Po zakończeniu II wojny światowej, Zofia spędziła pewien czas we Włoszech, a później przeniosła się do Wielkiej Brytanii. To tam poznała swojego przyszłego męża, Wiktora Barczyka. Początkowo osiedlili się w Cambridge, jednak w 1951 roku razem z mężem zdecydowali się na wyjazd do Stanów Zjednoczonych.

W Stanach Zjednoczonych, Zofia najpierw zamieszkała w Nowym Jorku, a później osiedliła się w Chicago. W USA angażowała się w działalność polonijną, prowadząc z mężem działalność edukacyjną w polskim środowisku. W 1979 roku razem z Wiktorem współażyli Polską Szkołę im. Fryderyka Chopina w Palatine/Buffalo Grove, gdzie następnie pełniła funkcję kierowniczą.

Zofia Barczyk była także matką sześciorga dzieci, co dodaje jeszcze więcej chwały jej niezwykłemu życiorysowi.

Odznaczenia

Zofia Barczyk zdobyła wiele prestiżowych odznaczeń, które świadczą o jej wspaniałej pracy i zaangażowaniu w życie społeczne oraz edukacyjne. Wśród tych wyróżnień znajdują się:

• złoty krzyż zasługi, przyznany w 1990 roku przez Prezydenta RP na Uchodźstwie,
• medal komisji edukacji narodowej, otrzymany w 2001 roku,
• krzyż kawalerski orderu zasługi Rzeczypospolitej Polskiej, przyznany w 2007 roku,
• medal „Pro Patria”, otrzymany w 2013 roku,
• krzyż oficerski orderu zasługi Rzeczypospolitej Polskiej, przyznany w 2014 roku.

---

Oceń: Zofia Barczyk

---