Włodzimierz Surewicz

W 1947 roku zdobył dyplom magistra inżyniera na Wydziale Chemicznym Politechniki Łódzkiej, co stanowiło początek jego znaczącej kariery akademickiej. Następnie, w 1951 roku, uzyskał tytuł doktora nauk technicznych. Jego działalność zawodowa w latach 1946–1953 była związana z Instytutem Celulozowo-Papierniczym w Łodzi, gdzie w sposób bliski współpracował z branżą przemysłową, odgrywając kluczową rolę w rozwoju produkcji celulozy w takich miejscowościach jak Jelenia Góra, Niedomice, Kostrzyn, Ostrołęka oraz Kwidzyn.

Od 1954 roku był członkiem Politechniki Łódzkiej, pracując w Katedrze Technologii Celulozy i Papieru. Instytucja ta w 1970 roku została zintegrowana z Instytutem Papiernictwa i Maszyn Papierniczych Politechniki Łódzkiej. W 1975 roku Surewicz uzyskał tytuł profesora zwyczajnego, a w latach 1981–1984 piastował funkcję dziekana Wydziału Chemicznego Politechniki Łódzkiej.

Jego osiągnięcia naukowe obejmują 18 publikacji książkowych, skryptowych i monograficznych, jak również ponad 260 artykułów naukowych i 10 przyznanych patentów. Wypromował 10 doktorów, co dowodzi jego znaczącego wkładu w rozwój kadr akademickich w Polsce.

W uznaniu za działalność niepodległościową, Włodzimierz Surewicz został odznaczony m.in. Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Medalem Armii Krajowej oraz Odznaką Weterana Walk o Niepodległość. Otrzymał również Medal Komisji Edukacji Narodowej za swoje zasługi w obszarze edukacji.