Stanisław Rudnicki (harcerz)

---

Życiorys

Stanisław Rudnicki, znany harcerz, rozpoczął swoją edukację w 1906 roku w Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego w Warszawie, gdzie w 1915 roku zdał maturę. Już podczas nauki w gimnazjum angażował się w działalność Organizacji Młodzieży Narodowej Szkół Średnich oraz Związku Młodzieży Polskiej „Przyszłość”. Stanowił również jednego z współzałożycieli Ligi Obrony Szkoły Polskiej.

W latach 1911–1912 był aktywnym działaczem tajnego skautingu w Warszawie, co podkreśla jego znaczącą rolę w budowaniu organizacji harcerskiej. W okresie od 1915 do 1918 roku pełnił funkcje członka i sekretarza tajnej Naczelnej Rady Skautowej, a także przewodniczącego Rady Hufców. Do jego najważniejszych osiągnięć tego okresu należy komendantura Okręgu 1 ZHP. W 1917 roku zainicjował wydawanie czasopism harcerskich, jak „Harcerz” i „Harcmistrz”, w których od czasu do czasu pełnił funkcję sekretarza redakcji.

Jesienią 1918 roku Rudnicki wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego. Pracował na czołowej pozycji w Wydziale Wojskowym, który został stworzony przez Naczelny Inspektorat Harcerski przy Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Nadzorował wówczas proces rozbrajania niemieckich żołnierzy dzięki wsparciu warszawskich harcerzy. Po ukończeniu przeszkolenia podoficerskiego, zyskał przydział do adiutantury Naczelnego Wodza.

W czerwcu 1919 roku Rudnicki przyjął członkostwo w Naczelnej Rady Harcerskiej (NRH) i aktywnie uczestniczył w I powstaniu śląskim. W październiku 1919 roku otrzymał zadanie eskorty harcerzy odpowiedzialnych za transport sprzętu wojskowego z Francji.

W czasie wojny polsko-bolszewickiej pełnił funkcję dowódcy kompanii w grupie wileńskiej mjra Mariana Zyndram-Kościałkowskiego. Ukończenie służby wojskowej miało miejsce w 1921 roku, kiedy to odszedł z wojska w stopniu podporucznika.

Po wojnie powrócił do edukacji i kontynuował studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim, które zakończył w 1925 roku, zdobywając dyplom magistra praw i nauk politycznych. W trakcie studiów należał do Związku Młodzieży Polskiej „Zet”, a także działał w Bratniej Pomocy Studentów oraz Związku Bratnich Pomocy RP. Na zakończenie studiów został włączony do Związku Patriotycznego.

Po ukończeniu nauki, Rudnicki pracował w polskim konsulacie w Lille, a po powrocie do Polski znalazł zatrudnienie w Instytucie Badań Spraw Narodowościowych. W 1927 roku rozpoczął aplikację sądową, której zakończenie w 1931 roku zaowocowało pracą w Biurze Orzecznictwa Sądu Najwyższego. Już od stycznia 1932 roku mógł również pełnić funkcję sędziego.

W tym okresie był aktywnym członkiem Związku Seniorów OMN oraz Związku Polskiej Młodzieży Demokratycznej, a także angażował się w działalność Związku Naprawy Rzeczypospolitej. Cały czas pozostawał w bliskim kontakcie z harcerstwem, współpracując z NRH, Naczelnictwem GK ZHP i pełniąc obowiązki generalnego sekretarza ZHP.

W trakcie kampanii wrześniowej, po bitwie pod Maciejowicami, Rudnicki dostał się do niewoli niemieckiej, gdzie był osadzony w oflagu w Lienzu, a następnie w Woldenbergu. W marcu 1945 roku udało mu się powrócić z niewoli i podjął pracę jako sędzia w sądzie okręgowym we Włocławku. W 1953 roku został kierownikiem biura notarialnego w tym samym mieście.

Życie prywatne

Stanisław Rudnicki był osobą z bogatym bagażem rodzinnym. Urodził się jako syn Wojciecha, który prowadził handel, i Marii Reginy z Oppenheimów. Jako najstarszy z trojga dzieci miał za sobą brata stryjecznego, Janusza, również znanego harcmistrza. W 1958 roku zawarł związek małżeński z Eugenią Kielich, która żyła w latach 1903–1982. Para nie doczekała się potomstwa.

Stanisław spoczął na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, gdzie jego grób znajduje się w kwaterze U, rzędzie 1, na miejscach 1–2.

---

Oceń: Stanisław Rudnicki (harcerz)

---