Romuald Bobrzak

---

Życiorys

Romuald Bobrzak urodził się 6 lutego 1928 roku w Warszawie, na Woli. Pochodził z rodziny związanej z kolejnictwem, był synem Franciszka oraz Anny z domu Berne.

W czasie II wojny światowej spędzał okupację niemiecką w swojej rodzimej stolicy. Od 1942 do lipca 1944 roku był kolporterem ulotek, ogłoszeń i afiszy, dostarczając je ze wskazanych miejsc do swojego ojca, który rozlepiał je po ulicach miasta. W ramach tej działalności, ojciec najczęściej robił to sam, ale często wspomagał go również syn. Z tego powodu ojciec był aresztowany i osadzony na Pawiaku. Po rozpoczęciu powstania warszawskiego 1 sierpnia 1944 roku, Romuald stał się członkiem oddziału samoobrony Armii Krajowej, który zajmował się ochroną przeciwpożarową oraz przeciwlotniczą kamienicy przy ul. Wesołej 12. Do jego zadań należało m.in. przebijanie otworów w piwnicach, kopanie rowów łącznikowych oraz odgruzowywanie ludzi.

W obliczu upadku Woli, Romuald wraz z ojcem, siostrą i bratem uciekł z Warszawy, udaje im się uniknąć egzekucji dwukrotnie. Następnie przez pewien czas przebywał w Płochocinie, Łowiczu, a ostatecznie w Zielkowicach, gdzie pozostał aż do 17 stycznia 1945 roku, w momencie, gdy front wschodni dotarł do tych terenów.

Po zakończeniu konfliktu, a dokładniej 1 marca 1945 roku, rozpoczął pracę jako ślusarz w warsztatach mechanicznych PKP w Łowiczu. Dzięki wpływom ojca, w tym samym roku został członkiem PPR, gdzie z powodzeniem organizował lokalne struktury partyjne w swoim regionie. Uczestniczył jako agitator w lokalnych wyborach, chroniąc lokale wyborcze podczas referendum ludowego w 1946 oraz w czasie wyborów do I Sejmu PRL w 1947 roku, a w trakcie tych wydarzeń padł pod ostrzałem.

W Łowiczu ukończył wieczorowe Liceum Ogólnokształcące Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego. W roku 1948 wstąpił do PZPR. Od 21 maja 1949 roku, aż do 1951 służył w Wojskach Ochrony Pogranicza, będąc w szeregach batalionów Przemyśl i Baligród oraz Oficerskiej Szkoły WOP, gdzie pełnił funkcję sekretarza Kop. Partyjnego Jednostki Wojskowej. Ukończył także Wojewódzką Szkołę Partyjną w Rzeszowie w trakcie swojej służby wojskowej.

Po zakończeniu kariery wojskowej i zawarciu małżeństwa osiedlił się w Sanoku. Tam od 1951 roku najpierw pracował w Komitecie Powiatowym PZPR, a od 1953 w Kopalnictwie Naftowym w Sanoku oraz w Krośnie. Pełnił funkcję kierownika Bazy Sprzętu i Transportu w Zakładzie Budownictwa Kopalń Naftowych. Aktywnie angażował się w działalność Związku Zawodowego Górników, a później Związku Zawodowego Metalowców. W 1960 roku ukończył studia na Politechnice Krakowskiej, uzyskując dyplom magistra inżyniera mechanika.

W 1966 roku rozpoczął pracę w Sanockiej Fabryce Autobusów „Autosan”, gdzie zajmował różne stanowiska, w tym kierownika sekcji gospodarki cieplnej, kierownika wydziału kotłowni i wielu innych. Jego współpraca obejmowała również prace w SZPG „Stomil” Sanok, a także nadzorowanie prac remontowych w Schodach Franciszkańskich oraz wykonywanie alejek w parku miejskim, jak też koordynację robót przy budowie przedszkola w dzielnicy Posada.

Czterokrotnie był wybierany przewodniczącym Komitetu Obwodowego nr 8 Samorządu Mieszkańców. W niepełnym wymiarze godzin pracował także jako nauczyciel w Zespole Szkół Ekonomicznych w Sanoku. Równocześnie pełnił funkcje sekretarza POP PZPR w PGPN oraz w PTPN, a także był aktywnym członkiem Komitetów Powiatowego i Miejskiego PZPR. Przez długie lata prowadził wykłady z zakresu szkolenia partyjnego.

W okresie PRL-u został radnym Miejskiej Rady Narodowej w Sanoku, będąc wybranym w 1954 roku. W 1956 roku wsparł działania przeciwko ówczesnemu przewodniczącemu prezydium MRN Kazimierzowi Surmanowi, co doprowadziło do jego rezygnacji. Dwukrotnie odmówił przyjęcia propozycji objęcia stanowiska sekretarza prezydium MRN. Brał udział w Konferencji Samorządu Robotniczego w Sanoku. W tamtych czasach zdobył stopień porucznika nadany przez MON.

Przed rokiem 1985 przeszedł na emeryturę. Jego pierwsza żona, Eleonora z domu Mikoś (1930-1975), obdarzyła go dwiema córkami. Po jej śmierci, jako wdowiec, po raz drugi ożenił się. Zmarł 27 września 2012 roku i został pochowany na Cmentarzu Centralnym w Sanoku.

Odznaczenia

Romuald Bobrzak, znany ze swojego wkładu w rozwój regionu oraz działalność społeczną, otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień, które świadczą o jego zasługach i zaangażowaniu.

• krzyż kawalerski Orderu Odrodzenia Polski z roku 1982,
• brązowy krzyż zasługi przyznany w 1971 roku,
• odznaka „Zasłużony Działacz Frontu Jedności Narodu” z 1977 roku,
• odznaka „Zasłużony dla województwa rzeszowskiego” z 1972 roku,
• odznaka „Zasłużony dla Sanoka” nadana w 1980 roku,
• złota odznaka Związku Zawodowego Metalowców,
• wyróżnienie dla działacza komitetu blokowego z roku 1969,
• „jubileuszowy adres” z 1984 roku.

---

Oceń: Romuald Bobrzak

---