Piotr Kon

---

Dzieciństwo i młodość

Urodziny Piotra Kona miały miejsce w Warszawie, gdzie przyszło mu dorastać w rodzinie mieszczan, co miało wpływ na jego dalsze życie i kariery.

Po zakończeniu edukacji w gimnazjum, młody Piotr postanowił podjąć studia prawnicze, które odbywał zarówno w Warszawie, jak i w Petersburgu. Jego wysiłek i determinacja przyniosły owoce, kiedy zdobył tytuł adwokata przysięgłego.

Jego pierwsze kroki zawodowe prowadziły go do pracy jako sędzia śledczy w Moskwie. Po pewnym czasie, w 1892 roku, podjął decyzję o powrocie do Polski i osiedleniu się w Łodzi, gdzie kontynuował swoją karierę prawniczą.

Działalność adwokacka pod zaborami

W obrębie procesów sądowych Piotr Kon pełnił rolę obrońcy zdeklarowanych robotników, którzy zostali oskarżeni o działalność polityczną. Warto podkreślić, że bronił on między innymi uczestników buntu tkaczy łódzkich z 1892 roku. Szczytowe osiągnięcia profesjonalne Kona miały miejsce w latach 1905–1909, w okresie tzw. Rewolucji 1905 roku. W tym czasie stawał w obronie między innymi zabójców łódzkiego przemysłowca Mieczysława Silbersteina, co zakończyło się niepowodzeniem, gdyż sąd orzekł karę śmierci. Kon reprezentował także oskarżonych o prowadzenie agitacji oraz przechowywanie nielegalnej literatury, w tym Jakuba Frontczaka, Marii Kakszty i Bencjana Gorochowa. Można powiedzieć, że doprowadził do końca lokautu w łódzkim przemyśle włókienniczym.

Pionierska działalność adwokacka Kona była znacząca i zasłużona. O jego zaangażowaniu mówiono:

Niemal jedyny wśród palestry łódzkiej swą wytężoną a bezinteresowną pracą ogarniał w latach zmagań z caratem wszystkich więźniów politycznych, bez różnicy przynależności partyjnej i organizacyjnej, który odważnie narażał się na szykany i represje władz rosyjskich, który wreszcie nie uląkł się nawet słynnego Kaznakowa i jego groźby zesłania do Narymskiego Kraju.

Źródło: Ilustrowana Republika, dziennik z 11 czerwca 1929 r.

Dodatkowo, po wkroczeniu wojsk niemieckich do Łodzi 6 grudnia 1914 roku, Kon odegrał kluczową rolę w uwolnieniu więźniów, którzy byli przetrzymywani w zakładzie karnym przy ulicy Milsza (ob. Kopernika) 29.

Okres międzywojenny

Po odzyskaniu przez Polskę pełnej niepodległości w 1918 roku, Piotr Kon stał się członkiem honorowym Stowarzyszenia byłych Więźniów Politycznych. W uznaniu za swoją działalność został odznaczony Orderem Odrodzenia Polski oraz Krzyżem Niepodległości. Był aktywnym członkiem Organizacji Radykalnej Inteligencji „Wolność”. Na prośbę wspomnianego Stowarzyszenia, magistrat miasta Łodzi przyznał mu emeryturę „za wybitną działalność obrończą w latach 1905–1909”. Piotr Kon odmówił jej przyjęcia, tłumacząc się w liście do Prezydenta Łodzi dobrym stanem zdrowia.

W czasie II Rzeczypospolitej utrzymywał bliskie kontakty z Polską Partią Socjalistyczną. W 1920 roku, wspólnie z Aleksym Rżewskim, ówczesnym prezydentem Łodzi, brał udział w uroczystościach pochówku rewolucjonistów z 1905 roku, które miały miejsce w grobowcu na ulicy Konstantynowskiej.

Był również adwokatem kupców łódzkich, reprezentując takich ludzi jak: Lewenson, Solomon oraz Abram Wojdysławski, a także wielu ich współpracowników, w tym Szmula Ptasznika, Esterę Ptasznik oraz Blata Spinmana w sprawie dotyczącej podpalenia składu przędzy z dnia 15 stycznia 1926 roku.

Piotr Kon miał także pasję do gry w karty. Niestety, z powodu trudnej sytuacji materialnej, która wynikała m.in. z niepobierania opłat od ubogich za udzielanie porad prawnych oraz sytuacji politycznej kraju, jego stan psychiczny uległ pogorszeniu. 22 lutego 1937 roku popełnił tragiczny czyn w swoim mieszkaniu w Łodzi.

Po śmierci został pochowany w części ewangelicko-augsburskiejStarego Cmentarza w Łodzi. W uroczystości pogrzebowej wzięli udział przedstawiciele władz wojewódzkich, samorządowych, Wojska Polskiego oraz Naczelnej Rady Adwokackiej.

---

Oceń: Piotr Kon

---