Marceli Harasimowicz

Swoją edukację artystyczną rozpoczął w Zurychu w 1867 roku, a następnie kontynuował naukę w Paryżu. Po powrocie do Polski uczęszczał do Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie w latach 1873–1879. Jego rozwój artystyczny kontynuował w Wiedeńskiej Akademii Sztuk Pięknych pod okiem K. Wurzingera (1880–1881) oraz w Monachium u W. Lindenschmita.

Od 1885 roku Harasimowicz osiedlił się we Lwowie, gdzie związał się ze środowiskiem artystycznym jako kustosz Galerii Miejskiej Lwowa, pełniąc tę funkcję przez długie lata, od 1907 do 1931 roku. Aktywnie uczestniczył w działalności różnych lwowskich organizacji i stowarzyszeń, w tym w Kole Literacko-Artystycznym i Związku Artystów Polskich. W 1888 roku założył szkołę malarstwa dla kobiet, którą później przekształcił w ogólną szkołę malarstwa i rzeźby, a zajął się również konserwacją obrazów.

Na początku swojej kariery artystycznej, Harasimowicz głównie malował portrety oraz sceny rodzajowe. Jednak około 1890 roku skoncentrował swoje zainteresowania na pejzażu. Dzięki wyjątkowym i nastrojowym przedstawieniom mokradeł, rozlewisk, a także krajobrazów Podhala, Pienin, Huculszczyzny oraz później Kaszub i Pomorza, zyskał popularność wykraczającą poza regiony, w których działał. Regularnie brał udział w wystawach, głównie w lwowskim oraz krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych, a także w warszawskiej Zachęcie, a nawet w międzynarodowych wystawach w Wiedniu i Monachium.

Oprócz malarstwa, Harasimowicz miał na koncie wiele projektów ilustrujących książki oraz lwowskie czasopisma, takie jak Wiek Nowy, Śmigus oraz Szczutek. Dodatkowo, wykonał polichromie w katedrze w Przemyślu i przyczynił się do powstania szkiców do obrazów w foyer Teatru Miejskiego we Lwowie.

Marceli Harasimowicz odszedł 22 maja 1935 roku, a jego ciało spoczywa na cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie, będąc nadal istotnym elementem polskiego krajobrazu artystycznego.