Lucjan Kintopf

---

Życiorys

Lucjan Kintopf przyszedł na świat w rodzinie, której członkowie związani byli z branżą kolejową. Jego ojciec, Emil Robert, pracował jako technik budowy i nadzorca kolejowy, a matka Paulina pochodziła z rodziny Elsnerów. Po szkole średniej, uczęszczał do warszawskiej Szkoły Sztuk Zdobniczych, która znajduje się przy Muzeum Rzemiosł i Sztuki Stosowanej. W 1918 roku zdecydował się dołączyć do Legii Akademickiej, gdzie służył najpierw jako strzelec, potem awansując na stopień sierżanta w 36 pułku piechoty. Wziął udział w walkach o Lwów, gdzie odniósł rany. 19 marca 1939 roku za swoje zasługi został uhonorowany Odznaką Honorową „Orlęta”. Po zakończeniu działań wojennych w 1920 roku wrócił do nauki.

Po ukończeniu Szkół Sztuk Zdobniczych, od 1922 roku Kintopf nauczał rysunku w Państwowym Instytucie Głuchoniemych i Ociemniałych. W międzyczasie studiował w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych, na Wydziale Architektury pod okiem prof. Franciszka Krzywdy-Polkowskiego oraz na Wydziale Malarstwa u prof. Karola Tichego. W 1924 roku zakończył Państwowe Kursy Pedagogiczne dla Nauczycieli Rysunku, a w 1929 roku obronił dyplom z Architektury Wnętrz. W latach 1925–1927 opracował nową metodę komponowania tkanin dekoracyjnych, inspirowaną dawnym sposobem żakardu.

W 1926 roku został członkiem założycielem Spółdzielni Artystów ŁAD, której celem było tworzenie sztuki użytkowej w stylu narodowym. W latach 1927–1932 roku pełnił funkcję dyrektora tej organizacji. W dalszym ciągu studiując, wykładał na swojej macierzystej uczelni i w Szkole Sztuk Zdobniczych, a w 1930 roku zakończył współpracę z Instytutem Głuchoniemych. Latem 1932 roku przeszedł przeszkolenie wojskowe, kończąc je 1 września z mianowaniem na podporucznika rezerwy.

Od 1933 roku przez dwa lata studiował na Wydziale Rzeźby w Państwowym Instytucie Sztuk Teatralnych u prof. Aleksandra Zelwerowicza i prof. Leona Schillera. Kolejne cztery lata, jako niezależny wykładowca, nauczał tkactwa żakardowego w Szkole Sztuk Pięknych. W 1936 roku powrócił na stanowisko dyrektora Spółdzielni Artystów ŁAD, gdzie pracował przez jeden rok.

W okresie 1938/39 roku mieszkał w Poznaniu, gdzie objął stanowisko dyrektora Państwowego Instytutu Sztuk Plastycznych w Poznaniu. Prowadził tam Pracownię Wnętrz Mieszkalnych na Wydziale Architektury Wnętrz, a także był autorem modelu klawiaturowego krosna tkackiego, prezentowanego na wystawie światowej w Nowym Jorku w 1939 roku.

Po wybuchu II wojny światowej, Lucjan Kintopf brał czynny udział w tajnym nauczaniu w Warszawie. Od 1942 roku był członkiem Związku Walki Zbrojnej oraz Armii Krajowej. Pełnił rolę dowódcy patroli ewakuacyjnych w Wydziale Odbioru Zrzutów w Komendzie Głównej, przyjmując pseudonim „Brona”. Uczestniczył w powstaniu warszawskim w stopniu kapitana i za swoje męstwo został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Po kapitulacji powstania, trafił do niewoli, gdzie najpierw był osadzony w Oflagu X B Sandbostel, a później w Oflagu X C w Lubece.

W 1946 roku powrócił do Polski i został dziekanem oraz wykładowcą na Wydziale Architektury Wnętrz oraz Rzeźby w poznańskiej PWSSP. Uczył m.in. kompozycji tkanin oraz architektury wystawienniczej. Po likwidacji pracowni tkactwa, w latach 1950–1955 roku sprawował funkcję profesora na Wydziale Wzornictwa Przemysłowego w Zakładzie Tkactwa w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi. W 1956 roku powrócił na stałe do Poznania, gdzie mieszkał do 1971 roku, a następnie zamieszkał z synem w Łodzi.

Lucjan Kintopf zmarł 11 grudnia 1979 roku. Zgodnie ze swoją wolą został pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Junikowskim w Poznaniu (pole 4-A-28).

Twórczość

Lucjan Kintopf był wybitnym plastykiem, który w szczególności specjalizował się w tkactwie artystycznym. Jego niezwykłe zdolności ujawniały się w szerokim zakresie projektowanych tkanin, które były wytwarzane przez Spółdzielnię Artystów ŁAD. Te unikatowe dzieła sztuki były nie tylko doceniane, ale także nagradzane na około 150 wystawach, zarówno w Polsce, jak i za granicą.

Rozpocząwszy swoją działalność w 1928 roku, Kintopf związał się na stałe ze Szkołą Sztuk Pięknych. Wspólnie z Heleną Bukowską-Szlekys odegrali kluczową rolę w renesansie techniki żakardowej. Jednym z ich pierwszych projektów była tkanina wyróżniająca się geometrycznym wzorem w kształcie orłów, co stanowi przykład ich nowatorskiego podejścia do designu.

Po 1946 roku, obejmując stanowisko dziekana w PWSSP w Poznaniu, Kintopf wprowadził szereg znaczących zmian organizacyjnych w instytucji. W wyniku jego działań nastąpiło wyodrębnienie Wydziału Malarstwa i Grafiki oraz Wydziału Sztuki Wnętrza i Rzeźby, co przyczyniło się do dalszego rozwoju uczelni i jej programu edukacyjnego.

Życie prywatne

Lucjan Kintopf był mężem Haliny Karpińskiej-Kintopf, z którą stworzył rodzinę. Para doczekała się syna, Piotra, który przyszedł na świat w 1942 roku.

Ordery i odznaczenia

Lucjan Kintopf był uhonorowany wieloma znaczącymi medalami i odznaczeniami w trakcie swojej wyjątkowej kariery.

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari, przyznany w 1944 roku,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, otrzymany w 1979 roku,
• Krzyż Walecznych, nadany w 1943 roku,
• Złoty Krzyż Zasługi, wręczony w 1957 roku,
• Medal 10-lecia Polski Ludowej, datowany na 28 lutego 1955 roku,
• Odznaka pamiątkowa „Orlęta”.

---

Oceń: Lucjan Kintopf

---