Krzysztof Wolf

---

Życiorys

Krzysztof Wolf jest synem Jerzego i Marianny. Od 1978 roku pracował w Hucie Warszawa, gdzie miał aktywny udział w strajku w sierpniu 1980 roku. Po tym wydarzeniu stał się członkiem NSZZ „Solidarność”. W latach 80. zaangażował się również w działania Międzyzakładowego Robotniczego Komitetu „Solidarności” oraz Solidarności Walczącej.

Od 1985 roku prowadził druk tygodnika CDN-Głos Wolnego Robotnika. Jako szef jednej z czterech grup emiterów, organizował sieć nadawczą II Programu Radia „Solidarność”, w ramach której wyemitowano 248 audycji. W październiku 1985 roku był zaangażowany w umocowanie tablicy upamiętniającej Jerzego Popiełuszkę w jednym z budynków Huty Warszawa, a także tablicy z napisem „Katyń pamiętamy” na wojskowym Cmentarzu Powązkowskim, co miało miejsce w tym samym roku.

W wrześniu 1987 roku został zatrzymany przez funkcjonariuszy MO przy okazji Pielgrzymki Ludzi Pracy w Częstochowie. Podczas próby ucieczki został brutalnie pobity, a przy nim znaleziono podziemne wydawnictwa. Na jego obronę MRKS zorganizował długotrwałą kampanię protestacyjną. 23 grudnia 1987 roku skazano go na rok pozbawienia wolności oraz nawiązkę w wysokości 30 tys. złotych za rzekome pobicie milicjanta, jednak ostatecznie został zwolniony w maju 1988 roku.

3 czerwca 1988 roku Krzysztof, w towarzystwie m.in. Edwarda Mizikowskiego, brał udział w pikiecie na rzecz więzionych Adama Hodysza, Romana Zwiercana, Józefa Piniora oraz innych działaczy. Za tę działalność nałożono na niego grzywnę w wysokości 50 tys. złotych.

22 sierpnia 1988 roku próbował wspólnie z Edwardem Mizikowskim i Sewerynem Jaworskim zorganizować strajk w Hucie Warszawa, jednak został aresztowany niemal natychmiastowo. Został skazany przez kolegium ds. wykroczeń na miesiąc aresztu, który później został zmniejszony do 21 dni (strajk zakończył się tego samego dnia).

W listopadzie 1988 roku, razem z Edwardem Mizikowskim, przejął redakcję CDN-Głosu Wolnego Robotnika oraz zarzucił dotychczasowej redakcji cenzurę i arogancję. Krzysztof krytykował także władze Regionu Mazowsze za blokowanie oddolnych inicjatyw. Razem z E. Mizikowskim był postrzegany jako radykał robotniczy, fundamentując swoje argumenty w wydawanym piśmie.

W lutym 1989 roku został wybrany z ramienia MRKS na członka Tymczasowego Zarządu Regionu Mazowsze. Rozpoczął polemikę z przewodniczącym regionu, Zbigniewem Bujakiem, na temat wsparcia dla tajnych komisji zakładowych oraz dyskredytacji pewnych inicjatyw. Sprzeciwiał się ponadto ponownej rejestracji NSZZ „Solidarność”, opowiadając się za jej relegalizacją. Po braku poparcia dla tego pomysłu złożył mandat i opuścił zebranie.

Wiosną 1989 roku sprzeciwiał się też obradom Okrągłego Stołu. W sierpniu tego samego roku był jednym z założycieli efemerycznej Niepodległościowej Partii „Solidarność”. Po zakończeniu wydawania CDN-GWR w 1990 roku wspierał struktury Solidarności 80.

Od 1989 do 1992 roku ponownie pracował w Hucie Warszawa, a później był zatrudniony w różnych instytucjach, w tym w spółce Libertas (1992-1993), Regionie Mazowsze NSZZ „Solidarność” (1999), Ministerstwie Rozwoju Regionalnego (2000-2001), Stołecznym Przedsiębiorstwie Handlu Wewnętrznego (2002), Miejskim Przedsiębiorstwie Taksówkowym (2003-2008) oraz PKO BP (od 2010).

W 2017 roku uhonorowano go Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, a w 2016 roku Krzyżem Wolności i Solidarności.

---

Oceń: Krzysztof Wolf

---