Robert Mroziewicz

---

Życiorys

Robert Mroziewicz w swojej młodzieńczej przeszłości był aktywnym członkiem drużyny harcerskiej podległej „walterowcom”, jaką kierował Jacek Kuroń. Drużyna ta funkcjonowała w czasie politycznej odwilży, na wzór sowieckich organizacji pionierskich. W czasach studenckich, podczas nauki na Uniwersytecie Warszawskim, nawiązał współpracę z grupą opozycyjną nazwaną „komandosami”. Po wydarzeniach marcowych został wydalony z uczelni, jednak udało mu się ukończyć studia historyczne w 1965 roku. Doktoryzował się na tej samej uczelni w 1970 roku.

Ważnym tematem w jego życiu była współpraca z Komitetem Obrony Robotników oraz stanowisko zastępcy redaktora naczelnego w podziemnym kwartalniku „Krytyka”. W roku 1980 przystąpił do NSZZ „Solidarność”, a pięć lat później został aresztowany z powodu swojej działalności opozycyjnej.

W latach 1965–1968 był zarówno doktorantem, jak i asystentem na UW, a od 1968 roku pracował w Polskim Instytucie Spraw Międzynarodowych. W okresie od 1971 do 1989 roku związany był z Instytutem Historii Polskiej Akademii Nauk. W latach 1977–1978 zdobył stypendium Fulbrighta, które odbył na Uniwersytecie w Georgetown (Waszyngton DC) oraz Uniwersytecie Teksańskim w Austin. W 1984 roku uzyskał habilitację w Instytucie Historii PAN.

W latach 1991-1992 Mroziewicz pełnił zaszczytną funkcję stałego przedstawiciela Polski przy ONZ, a także kierował Radą Gospodarczo-Społeczną (ECOSOC). W okresie 1992–1997 zajmował stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Z kolei w rządzie Jerzego Buzka pracował jako wiceminister obrony narodowej, gdzie angażował się w proces integracji Polski z NATO.

Jest autorem wielu prac naukowych, w tym książek takich jak: „Rewolucja meksykańska 1910–1917: zarys historii politycznej”, „Armie w Ameryce Łacińskiej: historia i dzień dzisiejszy” napisaną wspólnie z Waldemarem Rommlem oraz „Dyplomacja USA wobec Ameryki centralnej – 1822–1850” wydaną w Warszawie w 1997 roku.

W 2007 roku Sąd Lustracyjny umorzył proces Mroziewicza podejrzanego o „kłamstwo lustracyjne”. Sąd uznał, że choć nie przyznał się on do współpracy z SB z lat 70. i 80., to działał w wyniku usprawiedliwionego błędu, sądząc, że dopuszczenie go do tajemnic państwowych oznacza, iż nie był agentem.

W czerwcu 2000 roku Mroziewicz został uznany przez sąd za kłamcę lustracyjnego za nieujawnienie swoich kontaktów z wywiadem PRL podczas pobytu za granicą w latach 70. i 80. W 2002 roku Sąd Najwyższy uwzględnił jego skargę kasacyjną, a w 2007 roku proces o kłamstwo lustracyjne został umorzony. Należy jednak zaznaczyć, że sąd uznał, iż rzeczywiście miała miejsce współpraca z SB, co potwierdzają dokumenty sporządzone przez Mroziewicza.

W 1995 roku został uhonorowany Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski i był członkiem Polskiego Towarzystwa Historycznego. Mroziewicz był ojcem dwóch synów. Pochowany jest na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (pod murem ul. Tatarskiej, grób 325/326).

---

Oceń: Robert Mroziewicz

---