Julian Grabowski (polityk)

Grabowski pochodził z rodziny szlacheckiej, a po ukończeniu gimnazjum w Suwałkach w 1884 roku zdecydował się na dalszą edukację na uniwersytecie w Petersburgu, gdzie podjął studia na wydziale lekarskim. Jego zaangażowanie w ruchy społeczne rozpoczęło się w 1889 roku, kiedy to stał się członkiem Związku Młodzieży Polskiej „Zet”. Aktywnie uczestniczył w kółkach oświaty ludowej, a także brał udział w obchodach 60. rocznicy powstania listopadowego oraz demonstracji 3-majowej w 1891 roku.

Na przełomie 1891 i 1892 roku wstąpił do Zjednoczenia Robotniczego, które zostało utworzone przez Edwarda Abramowskiego. Jego zaangażowanie polityczne miało swoje konsekwencje, gdy w marcu 1892 roku, Grabowski został aresztowany w związku ze sprawą II Proletariatu. Więziony był przez ponad pół roku wX Pawilonie Cytadeli Warszawskiej i zwolniono go jedynie za kaucją, przy czym miano mu zakaz opuszczania Warszawy.

W 1893 roku do współpracy z Grabowskim zaprosił go Stanisław Wojciechowski, wciągając go w nowo powstający Komitet Robotniczy PPS. W tym czasie Grabowski, będąc aktywnym w Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS), jednocześnie współpracował z Ligą Narodową oraz Związkiem Młodzieży Polskiej „Zet”. Jego działalność w PPS szybko zaowocowała i już na II Zjeździe PPS w lutym 1893 roku został wybrany do Centralnego Komitetu Robotniczego […]

Wielokrotnie aresztowany, jego życie było związane z politycznymi zawirowaniami tamtego okresu. Po ponownym aresztowaniu w sierpniu 1894 roku, jego los dopełnił czas zesłania do Wołogdy oraz Ust'-Sysolska, gdzie pracował jako felczer. Dzięki hojności władz, uzyskał zgodę na dokończenie studiów lekarskich w Kazaniu, do kraju powrócił pod koniec 1905 roku lub na początku 1906 roku. W 1906 osiedlił się w Łodzi, gdzie podjął pracę jako chirurg w szpitalu powiatowym św. Aleksandra, a później brał stanowisko naczelnym lekarza.

Chociaż brał udział w rewolucji 1905 roku, wkrótce potem odszedł od socjalistycznego ruchu politycznego. W 1910 roku doszło do tragicznego wypadku, w wyniku którego stracił rękę, a mimo to objął posadę burmistrza Radomska. Podczas I wojny światowej ewakuował się ze szpitalem do Rosji, gdzie pracował jako lekarz ziemski.

Od 1919 roku pełnił funkcję w Wydziale Zdrowia miasta Warszawy. W 1930 roku, po śmierci, został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Niepodległości. Julian Grabowski spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, gdzie można odnaleźć jego grób w kwaterze 29 wprost, rząd 1, groby 21, 22 oraz 23.