Halina Chrostowska

---

Życiorys

Halina Chrostowska, artystka o bogatej biografii, przyszła na świat w rodzinie Stanisława Ostoi-Chrostowskiego oraz Anny, żyjącej w latach 1897–1978. W okresie od 1946 do 1950 roku kształciła się w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie zgłębiała tajniki grafiki pod okiem profesora Tadeusza Kulisiewicza oraz malarstwa w pracowni Jana Cybisa. Po ukończeniu studiów, niemal przez całe swoje życie zawodowe, pełniła rolę pedagoga w tej samej uczelni, kierując pracownią grafiki warsztatowej w latach 1962–1989. Była również aktywnym członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków.

Początkowo jej twórczość koncentrowała się na socrealizmie, jednak z biegiem czasu zaczęła poszukiwać nowych form wyrazu, co z kolei doprowadziło do eksperymentów w zakresie faktur czarno-białych odbitek graficznych. Nisze w jej dorobku artystycznym zajmują takie cykle jak Astralny (1957) oraz Komedianci (1961–1963). Artystka, łącząc różne techniki, tworzyła prace wykorzystujące trawione płyty metalowe, linoryty oraz drzeworyty.

Od 1968 roku jej twórczość nabrała kolorów, co zaowocowało powstaniem cykli takich jak Portrety czy Figury, w których granice między grafiką a malarstwem zaczęły się zacierać. Niestety, w wyniku zatrucia oparami kwasu azotowego, które spowodowało uszkodzenia nerwów dłoni, Halina była zmuszona na dłuższy czas zaprzestać użycia dotychczasowych technik. W odpowiedzi na to wyzwanie stworzyła cykl Ręce (połowa lat 70.), składający się z rysunków oraz odcisków swoich dłoni na pokrytych lakierem metalowych płytach.

Po 1977 roku zaczęła łączyć techniki graficzne z malarskimi oraz kolażem, a od 1988 roku do swojego warsztatu wprowadziła sitodruk, kontynuując prace nad eksperymentami malarskimi. Halina Chrostowska zmarła w Warszawie, a jej ostatnim miejscem spoczynku jest cmentarz Powązkowski, gdzie złożono ją w kwaterze 179-4-23.

Nagrody

Halina Chrostowska, uznawana za jedną z czołowych postaci polskiej sztuki graficznej, zdobyła wiele prestigowych wyróżnień w swojej karierze artystycznej.

• wyróżnienie Podkomitetu Literatury i Sztuki Nagrody Państwowej za cykle akwafort: Powstanie Kościuszkowskie, PGR-y i Warszawa w 1955 roku,
• II nagroda oraz srebrny medal podczas Międzynarodowego konkursu i wystawy, które miały miejsce w ramach V Światowego Festiwalu Młodzieży i Studentów w Warszawie w 1955 roku,
• nagroda Muzeum Ohara przyznana w 1960 roku,
• złoty medal na II Międzynarodowym Biennale Grafiki we Florencji w 1970 roku.

---

Oceń: Halina Chrostowska

---