Ewa Sułkowska-Bierezin

---

Życiorys

Po II wojnie światowej Ewa Sułkowska-Bierezin na stałe osiedliła się w Łodzi, gdzie zrealizowała swoje marzenia edukacyjne. W 1959 roku ukończyła studia na Politechnice Łódzkiej, a po zdobyciu dyplomu podjęła pracę na tej izraelu, zatrudniając się jako asystentka w Instytucie Elektrotechniki w latach 1960-1971. Niestety, po wydarzeniach marcowych w 1968 roku, jej kariera akademicka została poważnie zakłócona – usunięto ją z zajęć dydaktycznych oraz pozbawiono stypendium doktoranckiego.

Od wiosny 1969 roku stała się aktywną uczestniczką antykomunistycznej organizacji opozycyjnej, znanej jako Ruch. W lipcu 1970 roku została aresztowana, a po kilku miesiącach zwolniona z pracy. Po tym okresie, w 1973 roku, rozpoczęła nową pracę w Instytucie Techniki Cieplnej w Łodzi. Jej działalność opozycyjna nie ustała; w 1976 roku zaczęła współpracować z Komitetem Obrony Robotników, a chwilę później przyłączyła się do KSS „KOR”. Od 1977 roku była związana z drugoobiegowym kwartalnikiem „Puls”, w którym regularnie publikowała oraz uczestniczyła w pracach redakcji.

W 1977 roku, Ewa Sułkowska-Bierezin została jednym z założycieli Niezależnego Klubu Dyskusyjnego w Łodzi. Jej mieszkanie stało się miejscem spotkań opozycjonistów, co stanowiło istotny element jej działalności w tamtych czasach. Po sierpniu 1980 roku, włączyła się w organizację struktur „Solidarności”. Od maja 1981 roku była członkinią komisji rewizyjnej Regionu Ziemia Łódzka, a od listopada przejęła przewodnictwo tej komisji.

Jednakże po wprowadzeniu stanu wojennego, została internowana w okresie od 13 grudnia 1981 do 22 lipca 1982 roku, co oznaczało dla niej trudny czas, podczas gdy znalazła się m.in. w obozie w Gołdapi. W lutym 1983 roku zdecydowała się na emigrację do Stanów Zjednoczonych, gdzie w latach 1986-2001 pracowała jako redaktor w „Dzienniku Związkowym” oraz od 1993 do 2000 w piśmie „2B”. Współpracowała również z Radiem Wolna Europa w latach 1983-1986 oraz redagowała „Nowy Dziennik” w latach 1990-2003.

Ewa Sułkowska-Bierezin poświęcała się organizowaniu działań mających na celu wspieranie demokratycznej opozycji w Polsce; była zaangażowana w tworzenie i tłumaczenie tekstów opozycyjnych piosenek. W 2003 roku, po długiej nieobecności, powróciła do rodzimego kraju.

Wraz z Ewą Rogalewską opracowała publikację „Orła wrona nie pokona”, czyli co pomagało nam przetrwać. Śpiewnik internowanych, który został wydany przez IPN w Białymstoku w 2009 roku. Dodatkowo redagowała również „Puls. Nieregularny kwartalnik literacki nr 13 bis 1977–1981”, czyli antologię tekstów wydanych w krajowej edycji, wydaną w Łodzi przez SPP Oddział w roku 2007. Właśnie za swoje osiągnięcia została przyjęta w poczet członków Stowarzyszenia Wolnego Słowa, gdzie wybór do zarządu tej organizacji stanowił zwieńczenie jej działalności w obszarze obrony praw obywatelskich i wolności słowa.

Odznaczenia i wyróżnienia

Ewa Sułkowska-Bierezin otrzymała w swojej karierze liczne odznaczenia, które potwierdzają jej wkład w polską kulturę oraz działalność na rzecz społeczeństwa.

W 2011 roku, prezydent Bronisław Komorowski wyróżnił ją Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, co stanowi jeden z najwyższych zaszczytów w kraju.

Rok 2009 był dla niej również znaczący, gdyż uhonorowano ją Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, przyznawanym osobom, które w szczególny sposób przyczyniły się do rozwoju kultury narodowej.

W 2012 roku Ewa Sułkowska-Bierezin została laureatką Nagrody Miasta Łodzi, co podkreśliło jej znaczenie lokalnej społeczności.

Na koniec, w 2016 roku, pośmiertnie otrzymała Krzyż Wolności i Solidarności, co stanowi hołd dla jej zasług oraz wkładu w walkę o wolność.

---

Oceń: Ewa Sułkowska-Bierezin

---