Dariusz Niemirowicz


Dariusz Niemirowicz, urodzony w 1952 roku w Warszawie, jest cenionym polskim artystą operowym, który specjalizuje się w partiach basowych. Jego kariera nie ogranicza się jedynie do występów na scenie, bowiem pełni także rolę pedagoga, przekazując swoją wiedzę i doświadczenie młodszym pokoleniom śpiewaków.

Niemirowicz zyskał uznanie dzięki swoim wyjątkowym zdolnościom wokalnym oraz głęboko emocjonalnym interpretacjom, co czyni go znaczącą postacią w polskim świecie muzyki operowej.

Życiorys

Dariusz Niemirowicz, po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w 1971 roku, rozpoczął swoje kształcenie wokalne. Uczył się w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie pod okiem znakomitej profesor, Zofii Bregy. W kolejnych latach, od 1973 do 1978, kontynuował naukę śpiewu solowego w tej samej placówce, ucząc się w klasie wyjątkowej pedagog Aliny Bolechowskiej.

Obecnie Niemirowicz realizuje się jako niezależny solista oraz pełni funkcje pedagogiczne w Zespole Szkół Muzycznych II st. w Warszawie, a także pracuje jako adiunkt na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie, gdzie dzieli się swoją wiedzą i doświadczeniem z młodymi talentami.

Działalność

Jako śpiewak operowy

Debiut Dariusza Niemirowicza miał miejsce w prestiżowych instytucjach, takich jak Warszawska Opera Kameralna oraz Teatr Wielki w Warszawie. W 1981 roku rozpoczął swoją współpracę z Landestheater Coburg, a następnie kontynuował swoją karierę w Theater der Stadt Heidelberg oraz Musiktheater im Revier Gelsenkirchen. Artysta gościnnie występował w wielu lokalizacjach na terenie Niemiec.

Od 1990 do 1996 roku był solistą w Volksoper oraz Staatsoper w Wiedniu. Powrót na scenę niemiecką miał miejsce w 1997 roku, kiedy to związał się ze Stadttheater Freiburg.

Jego bogaty repertuar obejmuje szeroki wachlarz ról w ramach gatunku buffo, w tym postaci takie jak Don Pasquale, Don Magnifico, a także Dulcamara. Ponadto, jego drugim obliczem są role dramatyczne, do których należą Sarastro, Mephisto, Zaccharia, Rocco, Philipp II oraz wiele innych, co czyni jego dorobek imponującym, liczącym ponad sto partii operowych i operetkowych.

Jako śpiewak koncertowy

Niemirowicz z powodzeniem wykonuje również partie oratoryjne oraz kantatowe, w tym takie dzieła jak Elias, Paulus oraz Die Schöpfung. Jego repertoire obejmuje kompozycje wielu wybitnych twórców, w tym Bacha, Beethovena, Brucknera, Dvořáka, Händla, Haydna, Mendelssohna-Bartholdy’ego, Mozarta, Pucciniego, Reinthalera, Rossiniego, Schuberta, Schütza oraz Verdiego.

Jako pedagog śpiewu

Od 1990 roku Dariusz Niemirowicz dzieli się swoją wiedzą oraz doświadczeniem jako nauczyciel śpiewu. Od 2006 roku pracuje w Zespole Szkół Muzycznych II stopnia w Warszawie, a ponadto pełni funkcję adiunkta na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie, gdzie kształci kolejne pokolenia artystów wokalnych.

Nagrody i wyróżnienia

Dariusz Niemirowicz ma na swoim koncie liczne osiągnięcia i wyróżnienia w dziedzinie muzycznej, które świadczą o jego talencie oraz ciężkiej pracy.

  • laureat ogólnopolskich konkursów muzycznych z lat 1976 i 1977,
  • w 1977 roku zdobył drugą nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Muzycznym w Genewie,
  • w 1978 roku otrzymał Stichting Buma-Fonds Prize na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym w ’s-Hertogenbosch,
  • w 1980 roku zdobył Donemus Prize na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym w ’s-Hertogenbosch,
  • w tym samym roku zdobył również drugą nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Muzycznym ARD w Monachium.

Fonografia

W obszarze nagrania radiowe i telewizyjne, Dariusz Niemirowicz ma na swoim koncie znaczącą interpretację.

  • W 1981 roku zrealizowano nagranie La Bohème Giacomo Puccini, które zostało zarejestrowane przez telewizję Czechosłowacką w Bratysławie.

Nagrania płytowe

Wśród wyjątkowych nagrań płytowych Dariusza Niemirowicza znalazły się znane i cenione dzieła kompozytorów zarówno klasycznych, jak i współczesnych. Oto szczegółowy wykaz jego artystycznych osiągnięć:

  • 1978: Eros und PsycheLudomir Różycki,
  • 1981: La Bohème – Giacomo Puccini,
  • 1985: Il Barbiere di Siviglia ovvero La precauzione inutile – Giovanni Paisiello,
  • 1985: Il Signor Bruschino ossia Il figlio per azzardo – Gioacchino Rossini,
  • 1992: Der Silbersee – Kurt Weill,
  • 1995: Der Kuhhandel – Kurt Weill,
  • 2006: Requiem pro Dufenctis – Domenico Cimarosa.

Wymienione nagrania ukazują nie tylko szeroki repertuar, ale również różnorodność stylów i technik wykonawczych, które charakteryzują artysty.

Przypisy

  1. 401ivca.com - Winners [online], 401ivca.com [dostęp 19.05.2020 r.]

Oceń: Dariusz Niemirowicz

Średnia ocena:4.49 Liczba ocen:22