Andrzej Wierciak

W 1948 roku Andrzej Wierciak zainicjował swoje studia na Wydziale Mechanicznym w Szkole Inżynierskiej im. Wawelberga i Rotwanda. Od 1952 roku kontynuował naukę w Politechnice Warszawskiej, gdzie jego pasja do mechaniki rozwijała się w szybkim tempie. Już rok później, równolegle do studiów, rozpoczął pracę jako asystent w Katedrze Maszynoznawstwa Ogólnego na Wydziale Chemicznym.

W 1954 roku, na Wydziale Mechanicznym, Andrzej Wierciak uczestniczył w powstaniu Technologicznego Oddziału Mechaniki Precyzyjnej, gdzie prowadził zajęcia z zakresu projektowania części maszyn i mechanizmów. Jego ekperymenty oraz ćwiczenia laboratoryjne obejmowały tematy związane z maszynami piszącymi, liczącymi oraz mechanizmami zegarowymi.

W połowie 1954 roku obronił swoją pracę magisterską, a w 1961 roku opracował innowacyjny przedmiot "automaty użytkowe", który stał się integralną częścią programu nauczania na Wydziale Mechaniki Precyzyjnej. Andrzej Wierciak był wykładowcą do końca swojego życia, przekazując wiedzę kolejnym pokoleniom studentów.

W 1965 roku jego prace zdobyły uznanie poprzez przygotowanie pracy doktorskiej pod kierunkiem prof. Władysława Trylińskiego, dotyczącej procesów tarcia i zużycia w mechanizmach drobnych i precyzyjnych. Po awansie, od 1 grudnia 1970 roku piastował tytuł docenta, a od 1973 roku, przez trzy lata, pełnił funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Konstrukcji Przyrządów Precyzyjnych i Optycznych.

Andrzej Wierciak nie tylko angażował się w działalność akademicką, ale również aktywnie działał społecznie w Związku Nauczycielstwa Polskiego. Jego rola jako prezesa Rady Oddziałowej przy Wydziale Mechaniki Precyzyjnej Politechniki Warszawskiej podkreśla jego wpływ na rozwój kształcenia inżynieryjnego w Polsce.