Świątynia Egipska, znajdująca się w sercu Łazienek Królewskich w Warszawie, to niezwykła budowla, która wyróżnia się klasycystycznym stylem architektonicznym. Jej konstrukcja stanowi fascynujący przykład tendencji do egiptyzacji projektów w pierwszej połowie XIX wieku.
Warto podkreślić, że ten zjawiskowy obiekt nie tylko przyciąga wzrok swoją unikalną formą, ale także odzwierciedla wpływy kulturowe i artystyczne, które w tamtych czasach były popularne w Europie. Jako ważny element warszawskiego krajobrazu, Świątynia Egipska wciąż fascynuje zarówno turystów, jak i miłośników architektury.
Opis
Prace nad nowym ogrodem, który powstał po roku 1819, miały miejsce za pałacem Belwederskim. Ogród został zaprojektowany w romantycznym stylu. Na południowym krańcu tej przestrzeni, na wale będącym pozostałością dawnych umocnień Lubomirskiego, zbudowano pawilon znany jako Świątynia Egipska. Głównym elementem architektonicznym był most, łączący rogatkę Belwederską z Drogą Chińską, który prowadził nad dachem budowli.
Pawilon został wzniesiony prawdopodobnie w okolicach 1822 roku i jako jego twórcę wskazuje się Jakuba Kubickiego, a także inne możliwe osoby. W latach dwudziestych XIX wieku Kubicki pełnił rolę Intendenta Generalnego Budynków Królewskich, zajmując się zarówno projektowaniem, jak i renowacją wielu budynków, co przyczyniło się do przypisania mu zasług za projekt świątyni. Nie można jednak wykluczyć, że autorem mógł być jeden z trzech innych architektów: Hilary Szpilowski, Aleksander d`Alfonce lub Piotr Aigner.
Egipska elewacja północna świątyni charakteryzuje się formą typową dla budowli z tego regionu. W centralnej części, wysuniętej ku przodowi, znajdują się cztery kolumny lotosowe, które na początku były wykonane z drewna. W wyniku remontu przeprowadzonego w 1936 roku, kolumny te wymieniono na betonowe. Pod kolumnami ulokowane są popiersia lwów, które wyrzucają wodę z otwartych pysków. Po bokach umiejscowione są drzwi prowadzące do wnętrza budowli. Całość architektury zdominowana jest przez stelażowe nisze oraz gzymsy w formie wiązek trzcin, nawiązujących do egipskiej stylistyki. Budynek dopełnia prostopadłościenny sarkofag stworzony z kamienia. Na szczycie świątyni znajdował się wysoki obelisk pokryty hieroglifami, który był widoczny przez okna pałacu. Obecnie na jego miejscu znajduje się rekonstrukcja tego elementu.
Na południowej części świątyni mieściła się figarnia, cieplarnia z drzewkami figowymi, która niestety nie przetrwała do naszych czasów. Jedynym zachowanym elementem jest północny fragment, który zlokalizowany był nad stawem.
W bezpośredniej bliskości budowli umiejscowione jest popiersie Aleksandra Kamińskiego. To upamiętnienie powstało, gdy obiekt używany był przez Muzeum Harcerstwa w latach 2005-2010.
Przypisy
- Katarzyna Dzierzbicka. Świątynia Egipska w Łazienkach Królewskich. „Skarpa Warszawska”, s. 70, 01.2021 r.
- Marek Kwiatkowski: Wielka księga Łazienek. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2000, s. 153. ISBN 83-7255-684-9.
Pozostałe obiekty w kategorii "Kaplice":
Kaplica Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich w Warszawie | Kaplica Halpertów w Warszawie | Kaplica Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Warszawie | Grobowiec Iwana Skwarcowa | Kaplica Katyńska w Warszawie | Kaplica św. Barbary w Warszawie (Śródmieście) | Kaplica świętych Cyryla i Metodego w Warszawie | Zakład Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego à Paulo w Warszawie | Ośrodek duszpasterski Chrystusa Najwyższego Kapłana w WarszawieOceń: Świątynia Egipska w Warszawie