Stanisław Brun

Stanisław był jednym z pięciorga dzieci znanej postaci warszawskiego kupiectwa, Krzysztofa Fryderyka Bruna, oraz Juliany Joanny z Weissów, która zmarła w 1841 roku. W 1856 roku jego ojciec otrzymał szlachectwo Królestwa Polskiego. Pochodzenie z rodziny rzemieślniczej o niemieckich korzeniach, a być może nawet z hugenockich, stało się fundamentem w jego drodze do sukcesu. Stanisław rozwijał własne przedsiębiorstwo "Krzysztof Brun i Syn", które położył pod jego skrzydła od 1860 roku.

Rozpoczynając swoją karierę, Stanisław ukończył naukę zawodu w wieku 19 lat i od razu rozpoczął pomoc ojcu w zarządzaniu firmą. Jego działalność wykraczała jednak poza sferę handlową. Zajmował miejsca w zarządach wielu instytucji, takich jak Bank Polski oraz Czerwony Krzyż. Uczestniczył również w działalności Kasy im. Mianowskiego, a jego zaangażowanie w Zgromadzenie Kupców Warszawskich doprowadziło do powstania niedzielnej szkoły handlowej.

W życiu osobistym Stanisław poślubił Marię Fryderykę, córkę Gustawa Adolfa Sennewalda. Z małżeństwa tego przyszło na świat wiele dzieci, w tym syn Stanisław Gustaw Wilhelm, który kontynuował rodzinne tradycje biznesowe po śmierci ojca. Firma rodzinna przetrwała do 1939 roku, działając pod nazwą "Krzysztof Brun i Syn, Sp. Akc.handlu towarami żelaznymi", z główną siedzibą przy ul. Bielańskiej 2, na rogu Placu Teatralnego.

Warto również wspomnieć, że cała rodzina Brunów spoczywa w rodzinnym grobowcu, który znajduje się na warszawskim cmentarzu ewangelickim, w alei 24, na numerze 3/5. Stanisław Brun był zatem postacią nie tylko w sferze finansowej, ale również społecznym fundamentem warszawskiej wspólnoty ewangelickiej.