Karol Gröll

W młodości, Gröll rozpoczął swoją edukację jako ilustrator, pod okiem Bogumiła Schiffera, który był nadwornym malarzem starosty Alojzego Brühla. W 1787 roku rozpoczął naukę sztycharstwa w Dreźnie, a następnie kontynuował naukę w Berlinie, gdzie studiował u Daniela Chodowieckiego w latach 1787–1790. To właśnie tam rozwijał swoje umiejętności w malarstwie oraz rysunku natury, zdobywając solidne podstawy swojej twórczości.

Po powrocie do Warszawy, Gröll podjął pracę w drukarni swojego ojca jako ilustrator i miniaturzysta, co otworzyło mu drzwi do współpracy z wieloma wpływowymi osobami oraz artystami. W latach 1790-1796 miał przyjemność pracować w służbie dworu królewskiego. W czasie swojej kariery artystycznej ożenił się z Johanną Magdaleną Geysmer, siostrą fabrykanta dywanów. Niestety, małżeństwo zakończyło się tragedią, gdyż żona zmarła przy porodzie 29 grudnia 1798 roku.

Od roku 1804 Gröll przebywał w Anglii, gdzie rozwijał swoje umiejętności w sztycharstwie i opracował nowatorską technologię do malowania porcelany. Zyskał na tym tak wiele, że sprzedał patent za 1000 ówczesnych złotych. Jego twórczy zapał nie ograniczał się tylko do grafik i malarstwa; współpracował również z Michałem Kleofasem Ogińskim przy ulepszeniu harfy, co przyniosło mu niemały zysk.

Karol Gröll powrócił do Warszawy w nieokreślonym czasie po 1807 roku, w okresie Księstwa Warszawskiego. 8 stycznia 1815 roku został przyjęty jako członek korespondent Towarzystwa Warszawskiego Przyjaciół Nauk. W kolejnych latach ponownie przebywał w Anglii, gdzie zbierał cenne informacje na temat ekonomii i bankowości. Po tragicznej śmierci żony w 1818 roku podróżował po Europie Zachodniej, zakładając dochodowe przedsiębiorstwo wytwarzające narzędzia fabryczne.

Gröll powrócił do Warszawy w 1828 roku, ale nadal często wyjeżdżał za granicę. Ostatecznie w 1834 roku osiedlił się na stałe w stolicy. Zajmował się wtedy inżynierią i wynalazkami, między innymi w 1836 roku opracował maszynę do produkcji cegieł oraz dachówek, a także współpracował z Filipem de Girard, poprawiając maszyny przędzalnicze, znane jako „girardowskie”.

Ostatnie lata życia Gröll spędził w samotności, co było efektem jego osobliwych zwyczajów oraz tendencji do izolacji od społeczeństwa. Zmarł i został pochowany w rodzinnym grobowcu na warszawskim Cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim (aleja 2, grób 2), pozostawiając po sobie ślad w historii polskiej kultury i sztuki.