Henryk Kotlicki

---

Życiorys

Henryk Kotlicki był człowiekiem o bogatej biografii, zasługującym na szczegółowe przedstawienie i refleksję nad jego życiem. Urodził się jako syn rzemieślnika Bera (Bernarda). W 1922 roku podjął studia na Uniwersytecie Warszawskim, a w 1928 rozpoczął pracę jako urzędnik w warszawskim Towarzystwie Ubezpieczeń „Przyszłość”. Był zaangażowany w działalność związkową, pełniąc funkcję delegata Związku Zawodowego Pracowników Ubezpieczeniowych. Już w 1928 roku stał się członkiem Komunistycznej Partii Polski (KPP) oraz organizatorem partyjnej struktury w środowisku ubezpieczeniowców.

W 1929 roku, jako członek Komitetu Dzielnicowego KPP Powiśle, a w 1930 także dzielnicy Śródmieście, coraz bardziej angażował się w działalność polityczną. W 1931 roku objął stanowisko sekretarza Komitetu Dzielnicowego KPP Marymont. Kolejne lata przyniosły immanentne wyzwania; w 1934 roku stał się członkiem egzekutywy KD KPP dla Śródmieścia.

Na skutek swoich przekonań politycznych, 8 kwietnia 1935 roku został aresztowany na okres czterech miesięcy, jednak wypuszczono go z braku dowodów. Po zwolnieniu kontynuował działalność w KPP oraz w ruchu związkowym pracowników administracyjnych. Aresztowany po raz drugi 2 maja 1937 roku, został osadzony w obozie w Berezie Kartuskiej, z którego został zwolniony w sierpniu tego samego roku. W 1938 roku podjął pracę w Polskim Banku Komercyjnym w Warszawie i niedługo potem zapisał się do Związku Zawodowego Pracowników Bankowych i Kas Oszczędności.

Po wybuchu II wojny światowej, w 1939 roku, Kotlicki udał się do Białegostoku, który był wówczas pod okupacją ZSRR i tam rozpoczął pracę w oddziale sowieckiego Banku Państwowego. W wyniku ataku Niemców na ZSRR, ewakuował się do Wołkowyska, a później do Mińska, gdzie został zatrzymany w obozie przejściowym przez niemieckie władze. Udało mu się uciec do Baranowicz, gdzie zatrudniono go w niemieckiej firmie drzewiarskiej. 1 stycznia 1942 roku powrócił do Warszawy i przystąpił do nowo powstałej Polskiej Partii Robotniczej (PPR).

Od marca do sierpnia 1942 roku kotlicki był łącznikiem pomiędzy Komitetem Warszawskim PPR oraz Komitetem Dzielnicowym PPR w getcie, zaś od września 1942 roku sprawował funkcję sekretarza KD PPR na Powiślu. W latach 1943-1944 pełnił obowiązki kierownika działu informacji Komitetu Warszawskiego PPR. Na początku sierpnia 1944 roku wyjechał do Lublina, gdzie został naczelnikiem wydziału finansowego Państwowego Urzędu Repatriacyjnego. Po wojnie od stycznia do maja 1945 roku był pełnomocnikiem Ministerstwa Skarbu województwa krakowskiego, a następnie stał na czele Wydziału Zagranicznego Ministerstwa Skarbu.

W latach 1947–1949 Kotlicki pełnił funkcję dyrektora Departamentu Obrotu Pieniężnego Ministerstwa Skarbu, a w latach 1949–1954 był dyrektorem Departamentu Zagranicznego Ministerstwa Finansów. Równocześnie pełnił rolę II sekretarza POP Ministerstwa Finansów oraz lektora KC PZPR. Był ściśle związany z sekcjami handlu zagranicznego i finansowego Wydziału Ekonomicznego KC PZPR.

27 października 1954 roku został mianowany dyrektorem generalnym w Ministerstwie Finansów PRL, obejmując tę funkcję 27 grudnia 1954 roku. Zarządzał ministerstwem do 15 lipca 1968 roku, gdy został odwołany w ramach antyżydowskiej „czystki” i odesłany na emeryturę. Dodatkowo, 11 listopada 1963 roku, był jednym z trzech delegatów PRL do Międzynarodowego Banku Współpracy Gospodarczej.

Kotlicki był mężem Haliny z Milskich (1912–1995), która pracowała jako radiolog. Zmarł w Warszawie, a jego ostatnie miejsce spoczynku to cmentarz Wojskowy na Powązkach, w kwaterze C39-6-3.

Ordery i odznaczenia

Henryk Kotlickił otrzymał szereg prestiżowych odznaczeń, które odzwierciedlają jego zasługi i osiągnięcia.

• Order Sztandaru Pracy II klasy, przyznany w 1964 roku,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, nadany 15 lipca 1954 roku,
• Złoty Krzyż Zasługi, przyznany 22 lipca 1947 roku,
• Medal 10-lecia Polski Ludowej, nadany 11 stycznia 1955 roku.

---

Oceń: Henryk Kotlicki

---