Maksymilian Centnerszwer

---

Życiorys

Maksymilian Centnerszwer swoją edukację muzyczną rozpoczął w 1910 roku, kiedy to zapisał się do Instytutu Muzycznego w Warszawie. Dwa lata później przeniósł się do Lipska, gdzie kontynuował naukę w konserwatorium, a następnie udał się do Paryża, by tam doskonalić swoje umiejętności artystyczne. Od 1914 roku był zaangażowany w nauczanie śpiewu w warszawskich gimnazjach.

Centnerszwer był nie tylko utalentowanym nauczycielem, ale również aktywnym uczestnikiem życia muzycznego w Warszawie. Zainicjował oraz współtworzył wiele żydowskich stowarzyszeń muzycznych, angażując się w promocję muzyki w swoim środowisku. Jego współpraca z Źydowskim Towarzystwem Muzycznym oraz wsparcie Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej ukazuje jego zaangażowanie w rozwój kultury muzycznej.

W 1937 roku, na zaproszenie prezydenta Ignacego Mościckiego, Centnerszwer stał się członkiem społecznego komitetu, który organizował obchody 30. rocznicy powstania Filharmonii Narodowej. Jako krytyk i recenzent muzyczny publikował swoje prace w takich pismach jak „Nasz Kurier” oraz „Ilustrierte Woche”, a także w żydowskiej gazecie „Nasz Przegląd”, wydawanej w języku polskim.

Twórczość

Maksymilian Centnerszwer był uznawanym twórcą, który przyczynił się do rozwoju edukacji muzycznej poprzez swoje działania. Jednym z jego najważniejszych osiągnięć jest napisanie podręcznika śpiewu, który znalazł zastosowanie w szkołach.

Warto również wspomnieć o jego kompozycjach, które wzbogaciły repertuar muzyczny. Skomponował m.in. poemat „Tristan”, dedykowany tenorowi oraz orkiestrze kameralnej, a także cykl „Pięć pieśni” na baryton z towarzyszeniem dziewięciu instrumentów.

Życie prywatne

Maksymilian Centnerszwer był synem Izydora i Salomei Rozalii, której panieńskie nazwisko brzmiało Muszkat. Jego żona, Stanisława Centnerszwerowa, była utalentowaną malarką, co sprawiło, że ich życie wspólnie wypełnione było pasją do sztuki. Niestety, w 1943 roku tragicznie zginął w getcie białostockim, obok swojej żony oraz córeczki Elżbiety, co stanowi smutny epizod w ich historii.

---

Oceń: Maksymilian Centnerszwer

---