Olga Didur-Wiktorowa

---

Życiorys

Olga Didur-Wiktorowa, urodzona w Warszawie, była drugą z pięciu córek Adama Didura, znanego basu operowego oraz Angeli Arandy-Arelano, śpiewaczki pochodzącej z Meksyku. Wśród jej sióstr znalazły się Ewa, Aniela, Stanisława oraz Maria, która później przyjęła nazwisko Didur-Załuska. Dwie z sióstr, Aniela oraz Stanisława, zmarły w dzieciństwie z powodu choroby płuc.

Wczesne lata życia spędziła w Woli Sękowej, gdzie uczyła się pod okiem Matyldy Wasylewicz. Jej rozwój artystyczny rozpoczął się w towarzystwie ojca, jednak jej talent ujawnił się w skali mezzosopranowej, choć podczas występów często przyjmowała role sopranowe. Na scenie zadebiutowała 16 kwietnia 1926 roku w lwowskiej inscenizacji opery Faust, gdzie wystąpiła u boku ojca oraz dwóch sióstr, a także w rolach Mefistofelesa, Małgorzaty i Siebla.

Lipiec 1926 roku przyniósł jej kolejne wyzwanie, występując w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, a rok później w Teatrze Wielkim w Warszawie. W skali międzynarodowej zadebiutowała w nowojorskiej Metropolitan Opera 21 listopada 1930 roku, odgrywając rolę Preziosilli w operze Moc przeznaczenia autorstwa Giuseppe Verdiego.

Olga występowała na scenie warszawskiego Teatru Wielkiego, gdzie w 1931 roku wcieliła się w główną postać w operze Tosca Giacoma Pucciniego. Swój talent prezentowała również w Polskim Radiu. Choć planowała powrót do Metropolitan Opera, zrezygnowała z powodów osobistych, decydując się na życie z mężem Andrzejem Wiktorem w ich rodzinnym dworze w Woli Sękowej, skąd pochodził jej ojciec. Jej pierwszym mężem był Stefan Wiktor, a drugim Andrzej Wiktor. Para miała syna o imieniu Adam i przez pewien czas mieszkała także w Jaśle.

W okresie międzywojennym Didur-Wiktorowa koncertowała w budynku sanockiego oddziału „Sokół”, występując u boku pianistki Wandy Kossakowej. Po wybuchu II wojny światowej, podczas niemieckiej okupacji, Olga przyczyniła się do uwolnienia aresztowanych mężczyzn z gestapo.

Po przejściu frontu wschodniego i wkroczeniu Armii Czerwonej rodzina Wiktorów została usunięta z dworu przez władze komunistyczne. Po pewnym czasie osiedli w Sanoku, a później w Katowicach. Niefortunnie, dwór, w którym żyli, został spalony podczas ataku UPA w 1946 roku. Po wojnie Olga pracowała w Operze Śląskiej w Bytomiu jako asystent reżysera i scenografa, aż do swojej śmierci w Katowicach.

Olga Didur-Wiktorowa oraz Andrzej Wiktor zostali pochowani na cmentarzu przy ul. Jana Matejki w Sanoku.

Upamiętnienie

W 1984 roku, z okazji 110. rocznicy urodzin Adama Didura, w jego rodzinnej miejscowości, Woli Sękowej, powstał pomnik, który ma na celu upamiętnienie zarówno jego samego, jak i Olgi Didur-Wiktorowej. To istotny moment w historii kultury lokalnej, który pokazuje, jak ważne były te postacie dla społeczności.

Warto zauważyć, że poeta Janusz Szuber w swojej publikacji z 2005 roku, zatytułowanej Mojość, odnosi się do Olgi Didur-Wiktorowej, co podkreśla jej znaczenie w literaturze i sztuce.

---

Oceń: Olga Didur-Wiktorowa

---