Krystyna Nyc-Wronko

---

Życiorys

Krystyna Nyc-Wronko była córką rolników i właścicieli bocznicy kolejowej, Piotra Nyca oraz Adeli z domu Makowskiej. Ukończyła edukację w szkole podstawowej, a następnie podjęła naukę w gimnazjum w Warszawie. Niestety, jej kształcenie zostało przerwane przez wybuch II wojny światowej. W trakcie okupacji zaangażowała się w naukę w Szkole Handlowej i aktywność w Szarych Szeregach, a także w Batalionie AK „Miotła”. W ramach konspiracji zajmowała się m.in. przewożeniem wydawnictw podziemnych oraz szyfrogramów.

Pomimo trudności wojennych, Krystyna występowała w chórze kościelnym, gdzie zdobyła uznanie słuchaczki, która wprowadziła ją w świat sztuki, łącząc ją z pedagogiem, Grzegorzem Orłowem, u którego rozpoczęła naukę śpiewu. W czasie powstania warszawskiego, dzięki swojej siostrze, udało jej się opuścić Warszawę i dotrzeć do rodzinnych Czechowic. Po zakończeniu działań wojennych, pomagając rodzinie, wspierała rannych, chorych i wypędzonych z stolicy.

Po wojnie kontynuowała edukację w Ludowym Instytucie Muzycznym w Płocku w latach 1945–1946, a następnie przeniosła się do Łodzi, gdzie ponownie uczyła się pod okiem profesora Orłowa w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi, którą ukończyła w 1951 roku. W trakcie studiów występowała z chórem Teatru Wojska Polskiego, poznając tajniki sztuki wokalnej w inscenizacjach, takich jak „Krakowiacy i Górale” pod przewodnictwem Leona Schillera.

W latach 1950–1954 była związana z Łódzką Rozgłośnią Polskiego Radia, gdzie występowała w chórze, współpracując z takimi artystkami jak Teresa Żylis-Gara oraz Roman Spychalski. Przez kolejne lata, od 1954 do 1976, jej kariera związana była z Teatrem Muzycznym w Łodzi. W tym okresie zagrała różnorodne role, w tym tytułową w „Hrabinie Maricy” Imre Kalmana, Walentynę oraz Hannę Glawari w „Wesołej wdówce” Franza Lehara, Rozalindę i Adelę w „Zemście Nietoperza” Johanna Straussa oraz w „Tajemnicy Dedala” Czesława Aniołkiewicza.

Krystyna Nyc-Wronko miała na swoim koncie 48 inscenizacji, z czego w aż 47 przypadkach wystąpiła w rolach głównych i pierwszoplanowych w repertuarze klasycznym, operetkowo-rewiowym, musicalach oraz komediach muzycznych. Po zakończeniu współpracy z Teatrem Muzycznym, kontynuowała swoją karierę koncertując indywidualnie w Polsce, a także w NRD, ZSRR i USA. W 2001 roku została mianowana na stopień podporucznika, a w 2008 roku awansowała na porucznika.

Życie prywatne

Krystyna Nyc-Wronko była żoną Leszka Wronko, który pracował jako operator dźwięku. Po jej śmierci, spoczęła w części rzymskokatolickiej Starego Cmentarza w Łodzi.

Wyróżnienia

Oto lista wyróżnień, które zdobyła Krystyna Nyc-Wronko w przebiegu swojej działalności artystycznej oraz społecznej:

• Medal Wojska (przyznany dwukrotnie, w 1948 roku przez rząd na uchodźstwie),
• Odznaka pamiątkowa Akcji „Burza”,
• Krzyż Armii Krajowej,
• Honorowa Odznaka Miasta Łodzi (przyznana w 1961 roku),
• Złoty Krzyż Zasługi (1961),
• Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego (1966),
• Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury” (1967),
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1974),
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1984),
• Odznaka honorowa „Zasłużony dla Kultury Polskiej” (2005),
• Statuetka Związku Artystów Scen Polskich „Arion” za całokształt dorobku artystycznego (2007).

---

Oceń: Krystyna Nyc-Wronko

---