Jarema Stępowski

---

Życiorys

Jarema Stępowski, syn inżyniera Wacława Junoszy-Stępowskiego (1884–1956) oraz jego żony Marji (1897–1971), miał brata, Michała (1922–1995). Jego rodzina miała artystyczne koneksje, ponieważ był bratankiem znanego aktora Kazimierza Junoszy-Stępowskiego.

W trudnych czasach okupacji niemieckiej, Jarema angażował się w drobny handel i prowadził skład butelek oraz metalu na ulicy Wroniej. Po zakończeniu II wojny światowej, w 1947 roku, z inspiracji Gustawa Holoubka, zdecydował się na rozpoczęcie studiów w warszawskiej Szkole Teatralnej. Niestety, po zaledwie dwóch latach nauki, porzucił ją i przeniósł się do teatru miejskiego w Świdnicy, gdzie zadebiutował na scenie.

W roku 1950 Stępowski przeniósł się do Teatru im. Aleksandra Węgierki w Białymstoku. Kolejnym etapem jego kariery artystycznej były lata 1954–1957, podczas których pracował w łódzkim Teatrze Satyryków. Potem na stałe powrócił do Warszawy, gdzie występował na deskach Teatru Komedia (1957–1964) oraz Teatru Dramatycznego (1964–1967). Dodatkowo był związany z Estradą w Sopocie w latach 1967–1969 oraz 1970–1972.

W 1969 roku uzyskał roczny angaż w Teatrze Syrena w Warszawie, a pomiędzy latami 1972 a 1974 współpracował z warszawskim Teatrem Ludowym. Następnie od 1974 do 1980 występował w Teatrze Kwadrat. W dorobku artystycznym Jaremy Stępowskiego znajdują się także liczne występy filmowe – zagrał w ponad 20 produkcjach filmowych.

Prócz tego, Stępowski występował w znanym Kabarecie Starszych Panów, gdzie zaprezentował szereg piosenek, w tym utwory takie jak „Odrażający drab” (w towarzystwie Jeremiego Przybory) oraz „Zimy żal”. W popularnym serialu Wojna domowa wcielił się w zapadającą w pamięć postać mężczyzny, który zbierał suchy chleb dla konia.

Stępowski zyskał uznanie dzięki swoim wykonaniom wielu piosenek, które nawiązywały do warszawskiej gwary oraz folkloru. W latach 60. i 70. podlegał inwigilacji ze strony Służby Bezpieczeństwa, która objęła go kontrolą operacyjną w ramach Kwestionariusza Ewidencyjnego pod kryptonimem „Wiśniowiecki”. Na zawsze pozostał w pamięci widzów oraz miłośników sztuki teatralnej i filmowej.

Zmarł i został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 46-2-16/17).

Piosenki

Jarema Stępowski to artysta, który wprowadza słuchaczy w magiczny świat dźwięków, tworząc niezapomniane utwory, które zostają w pamięci na zawsze. Jego piosenki odzwierciedlają różnorodność emocji i doświadczeń, a poniżej znajduje się lista niektórych z jego najbardziej znanych kompozycji:

• a jak zjeść to i wypić,
• bez Ciebie nie ma życia, Warszawo ma,
• bo mój dziadzio miał kolejkę w lunaparku,
• bomba w górę,
• chłopak z Woli,
• chodźmy Felek na kufelek,
• cyrk na Ordynackiej,
• cztery mile za Warszawą,
• dlaczego nie chcesz spać,
• dola jednego artysty fotografika,
• feluś, kankana,
• gdzie ta harmoszka,
• gorąca miłość na Chłodnej,
• herbowa zwierzyna,
• jadziem na Bielany,
• kłaniaj się Pradze,
• księżyc frajer,
• kto na Pragie!,
• mariensztat polkę gra,
• milionerzy,
• na ludziach trzeba się znać,
• na moim podwórku,
• na wiślanym brzegu,
• o jednej Wiśniewskiej,
• odrażający drab,
• pan Walenty,
• panno Warszawo,
• po kieliszku,
• przedziałek,
• przy poleczce zgubisz smutki,
• ruda Mańka,
• statek do Młocin,
• stąd do niepodległości,
• strażak,
• szemrane tango,
• szlifierz warszawski,
• taksówkarz warszawski,
• tango andrusowskie,
• walczyk Szwajcarskiej Doliny,
• warszawska nasza straż,
• zakochany złodziej,
• zielona Warszawa,
• złoty kciuk.

Muzyka Stępowskiego jest emocjonalna i pełna lokalnego kolorytu, co sprawia, że jest ona bliska sercu wielu osób. Każda z tych piosenek stanowi wyjątkową opowieść, która przenosi słuchacza w różne zakątki Warszawy oraz doświadczanych przez artystę chwil.

Filmografia

Filmografia Jaremy Stępowskiego przedstawia bogaty dorobek artystyczny, który obejmuje wiele ról w polskiej kinematografii.

• 1955: Godziny nadziei – handlarz,
• 1955: Zaczarowany rower – sprawozdawca niemiecki,
• 1956: Zimowy zmierzch – strażak,
• 1956: Tajemnica dzikiego szybu – Stelmach,
• 1956: Szkice węglem – pisarz sądowy,
• 1956: Nikodem Dyzma – radca, wysłannik pana prezydenta,
• 1956: Cień – tramwajarz Mirek,
• 1957: Ewa chce spać – Wacek Szparaga, kelner w barze „Pod Ślimakiem”,
• 1957: Deszczowy lipiec – wczasowicz, miłośnik muzyki,
• 1957: Skarb kapitana Martensa – kucharz okrętowy,
• 1958: Zadzwońcie do mojej żony – Iwanicki, reporter,
• 1958: Żołnierz królowej Madagaskaru – Grzegorz, lokaj Mąckich,
• 1958: Pożegnania – kelner w restauracji w Podkowie Leśnej,
• 1960: Ostrożnie, Yeti! – profesor,
• 1960: Walet pikowy – Alfons Emanuel Walet i złodziej Teston,
• 1963: Kryptonim Nektar – Dymek,
• 1963: Zacne grzechy – Józef Litera,
• 1964: Giuseppe w Warszawie – Muttermilch,
• 1964: Upał – motocyklista ze świty premiera / żołnierz / kioskarz,
• 1965-1966: Wojna domowa – nieznajomy pytający o suchy chleb dla konia,
• 1965: Sam pośród miasta – Stanisław, kolega Konrada,
• 1966: Piekło i niebo – kochanek „Kiki”,
• 1966: Lenin w Polsce – fotograf,
• 1966: Mocne Uderzenie – on sam,
• 1966: Małżeństwo z rozsądku – handlarz obrazami,
• 1969: Nowy – Strażnik Frąckowiak,
• 1970: Pogoń za Adamem – portier,
• 1994: Panna z mokrą głową – Józef, lokaj hrabiny,
• 1994: Panna z mokrą głową – Józef, lokaj hrabiny (odc. 5 i 6),
• 1995: Awantura o Basię – pan Wojciech, portier w teatrze,
• 1996: Awantura o Basię – pan Wojciech, portier w teatrze (odc. 2-4),
• 1999-2001: Graczykowie.

---

Oceń: Jarema Stępowski

---