Irena Kalpas

---

Życiorys

Irena Kalpas, zgodnie z zapiskami rodzinnymi, w wieku zaledwie 10 lat zmieniła miejsce zamieszkania, przenosząc się z rodzicami do Poznania. Tam rozpoczęła naukę w Gimnazjum Sióstr Urszulanek.

22 lutego 1936 roku, wzięła ślub z porucznikiem Ryszardem Kalpasem. Ceremonia miała miejsce w katedrze polowej WP w Warszawie, co było wyjątkowym wydarzeniem w jej życiu. Po ślubie nowożeńcy zamieszkali w Nowym Dworze Mazowieckim, w którym stacjonował Batalion Elektrotechniczny, jednostka, w której służył jej mąż. Wkrótce po wybuchu II wojny światowej, w 1939 roku, kpt. Ryszard Kalpas został wzięty do niewoli, a w 1940 roku tragicznie stracił życie w Katyniu. Mimo licznych trudności, Irena nigdy nie zdecydowała się ponownie wyjść za mąż.

W sierpniu 1944 roku, w wyniku tragicznych wydarzeń wojennych, została wraz z matką deportowana do obozu koncentracyjnego Ravensbrück w Niemczech. Po zakończeniu wojny, powróciła do Warszawy, gdzie podjęła pracę w Polskim Radiu, a później w telekomunikacji.

Od 1994 do 2008 roku, a później z powodu pogarszającego się stanu zdrowia, aktywnie uczestniczyła w organizowaniu uroczystości katyńskich w Nowym Dworze Mazowieckim. Była również współorganizatorką spotkań rodzin oficerów Batalionu Elektrotechnicznego, których tragiczne losy dotknęły 30 oficerów zamordowanych zarówno w Katyniu, jak i Charkowie.

W swoich wspomnieniach o przedwojennej Warszawie, gdzie spędzała dużo czasu z wujostwem na ul. Filtrowej 27, a także podczas wojennych przeżyć, Irena Kalpas została spisana przez Marcina Ludwickiego. Jej pamiętniki znalazły się w wydanej w 2007 roku książce zatytułowanej „F27. Czy tu jeszcze rosną róże?”. Z kolei jej relacje oraz przekazane materiały stanowiły ważne źródło do opracowania historii oficerów Batalionu Elektrotechnicznego, które zawarto w książce „Pamięć o Katyniu w Nowym Dworze Mazowieckim. Oficerowie Batalionu Elektrotechnicznego zamordowani w Katyniu i Charkowie”, autorstwa płk. rez. Alfreda Kabaty, wydanej przez Urząd Miejski w Nowym Dworze Mazowieckim w 2010 roku.

W 2003 roku Irena Kalpas dołączyła do Opus Dei jako supernumeraria. Zmarła 23 marca 2012 roku w Warszawie. Jej uroczystość pogrzebowa odbyła się 27 marca 2012 roku, rozpoczynając się mszą świętą w kościele pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Warszawie. Wzięło w niej udział wielu przyjaciół oraz liczne delegacje. Spoczęła na cmentarzu w Rembertowie, w pobliżu Tarczyna.

Nagrody i odznaczenia

W ciągu swojej działalności Irena Kalpas zdobyła szereg ważnych nagród i odznaczeń, które są świadectwem jej zaangażowania oraz wkładu w zachowanie pamięci narodowej.

• złoty medal „Opiekun Miejsc Pamięci Narodowej” (2011),
• medal „Wdowom Katyńskim” (2011).

Linkowania zewnętrzne

Irena Kaplas dzieli się swoją historią w świadectwie, które zostało opublikowane w 2002 roku. Można je znaleźć na platformie Youtube, a jego premiera miała miejsce w 2010 roku.

---

Oceń: Irena Kalpas

---