Radzisław Wodziński

Wodziński zdobył wykształcenie prawnicze na uniwersytetach w Petersburgu i Dorpacie, co pozwoliło mu na rozwinięcie kariery w obszarze prawa. W czasie I wojny światowej służył w armii rosyjskiej, gdzie doświadczył trudnych warunków, trafiając nawet do niewoli niemieckiej. Po wojnie, w marcu 1919 roku, objął stanowisko podprokuratora przy Sądzie Okręgowym w Łodzi.

Jego dynamiczna kariera zawodowa znalazła swoje odzwierciedlenie w awansach, które otrzymywał. Niedługo po rozpoczęciu pracy w Łodzi, Wodziński został mianowany sędzią Sądu Okręgowego, a w czasie wojny polsko-bolszewickiej awansował na stopień porucznika. W grudniu 1927 roku objął przewodnictwo w Wojewódzkim Komitecie Wyborczym Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem w Łodzi, a w 1928 roku został wybrany senatorem z tegoż bloku.

W kolejnych latach, prowadząc aktywną działalność publiczną, został także prezesem Zarządu Wojewódzkiego Związku Pracy Miast i Wsi, jak również prezesem Okręgowego Związku Strzeleckiego. Jego działalność była ważnym elementem w budowie nowoczesnego systemu prawnego. W 1930 roku Wodziński podjął pracę w Sądzie Apelacyjnym w Warszawie, gdzie zyskał szersze uznanie w środowisku prawniczym.

W związku ze swoimi obowiązkami, był również delegowany do pełnienia funkcji pisarza hipotecznego, a po zakończeniu tej misji przeszedł na stanowisko notariusza w Łodzi. W swojej kancelarii przy ulicy Pomorskiej 21 w Łodzi, do dnia 14 listopada 1939 roku, sporządził ponad 14 tysięcy aktów prawnych.

Po II wojnie światowej Wodziński wrócił do Łodzi, kontynuując swoją pracę jako notariusz w różnych lokalach, aż do 30 grudnia 1951 roku. Ostatecznie przeniósł się do Płońska, gdzie kontynuował działalność adwokacką, a swoją karierę zawodową zakończył jako notariusz w Trzebnicy. Historia Radzisława Wodzińskiego jest nie tylko świadectwem jego osiągnięć, ale także ważnym rozdziałem w dziejach polskiego parlamentaryzmu i profesjonalnego prawa.