Aniela Borowska

W tym okresie nawiązała bliskie kontakty z bł. Marią Angelą Truszkowską oraz bł. Honoratem Koźmińskim, co zainspirowało ją do wstąpienia do Zgromadzenia Sióstr Świętego Feliksa z Kantalicjo, które rozpoczęło swoją działalność 21 listopada 1855 roku. 18 maja 1859 roku Aniela przywdziała habit, przyjmując imię Marii Magdaleny, a ceremonii dokonał o. Honorat Koźmiński, kapucyn o znakomitej reputacji jako kaznodzieja i duchowy przewodnik.

Na początku swojej drogi zakonnej, Aniela znajdowała się w budynku dawnej Biblioteki Załuskich przy ul. Daniłłowiczowskiej w Warszawie. W czasie powstania styczniowego w 1863 roku, prowadziła działalność ratunkową, pielęgnując rannych i oferując schronienie sierotom. Niestety, z powodu oskarżeń o "udział w sprawach politycznych", 17 grudnia 1864 roku siostry zostały zmuszone do porzucenia habitów i rozproszenia się.

Po rozproszeniu zgromadzenia przez rząd rosyjski, Aniela pozostała w Warszawie, ukrycie pomagając innym siostrom zakonnym. Dopiero w 1869 roku przeprowadziła się do Krakowa, gdzie zgromadzenie otworzyło pierwszą ochronkę. Od 1871 roku pełniła rolę przełożonej felicjanek aż do swojej śmierci, intensywnie pracując nad rozwinięciem i zatwierdzeniem zgromadzenia. W dniu 19 lipca 1899 roku, dzięki jej wysiłkom, zakon został zatwierdzony przez papieża Leona XIII, a jej ustawodawstwo z 1874 i 1906 przez Stolicę Apostolską.

Aniela aktywnie rozszerzała zgromadzenie do Stanów Zjednoczonych Kanady i Brazylii, posyłając w 1874 roku pięć sióstr do Polonii, aby podejmowały pracę wychowawczą wśród polskich emigrantów. Kładła wielki nacisk na pracę wychowawczą, pomagając młodzieży oraz ubogim. Jej działalność obejmowała również aspekty charytatywne i integracyjne w społeczeństwie, a także misyjne, co znacznie definitywnie wpłynęło na wizerunek zgromadzenia.

W obszarze duchowości Aniela ukierunkowała rozwój kultu Najświętszego Sakramentu, Miłosierdzia Bożego, Niepokalanego Serca Maryi oraz nabożeństwa do Matki Bożej Częstochowskiej. Dzięki jej determinacji, zrealizowano w Krakowie budowę klasztoru oraz kościoła sióstr felicjanek. W 1907 roku Aniela wysłała kilka sióstr do Warszawy, aby zajmowały się opieką nad ubogimi. Umierając 19 grudnia 1915 roku, pozostawiła za sobą siedem prowincji (2 w Europie, 5 w Ameryce), w tym 210 domów z 2410 siostrami zakonnymi. W momencie, gdy obejmowała rządy, zgromadzenie liczyło jedynie 146 sióstr oraz 19 domów. Pełniąc funkcję przełożonej, zasłynęła jako współzałożycielka zgromadzenia, a Polonia amerykańska uznaje ją za swoją szczególną opiekunkę.

Jej ostatnie dni spędzone były w Krakowie, gdzie została pochowana w kaplicy grobowej przy kościele s. Felicjanek ul. Smoleńsk w Krakowie.