Ewa Milewicz

---

Życiorys

Ewa Milewicz ukończyła studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego w 1970 roku. Jej zaangażowanie polityczne rozpoczęło się w 1968 roku, kiedy brała udział w studenckich manifestacjach w okresie wydarzeń marcowych. Pracowała w Wydawnictwie Prawniczym do roku 1980, jednak zrezygnowała z tej pozycji, aby włączyć się w działalność związkową w Gdańsku.

W drugiej połowie lat 70-tych była aktywna w Komitecie Obrony Robotników (KOR) oraz w Krajowej Sekcji Solidarności (KSS „KOR”), a także współpracowała z wydawnictwem NOWa. Zajmując się kolportażem wydawnictw drugiego obiegu, zaangażowała się w ruch opozycyjny, a od 16 sierpnia 1980 roku była obecna w Stoczni Gdańskiej, gdzie pisała dla strajkowego biuletynu.

Następnie rozpoczęła pracę w Agencji Filmowej NSZZ „Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego, jej mieszkanie stało się punktem kontaktowym dla osób ukrywających się. Współpracowała z „Tygodnikiem Mazowsze”, a w drugiej połowie lat 80-tych redagowała opozycyjne pismo „Dokumenty i Informacje”. W 1989 roku dołączyła do redakcji „Gazety Wyborczej”, z którą jest związana do dziś, jednocześnie wprowadzając termin „falandyzacja prawa”.

W 2006 roku prezydent Lech Kaczyński odznaczył ją Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2009 roku, w proteście przeciwko odznaczeniu Janusza Kurtyki, zwróciła przyznany jej order. W 2012 roku została pierwszą laureatką Nagrody im. Prof. Zbigniewa Hołdy.

Jej wizerunek znajduje się na muralu „Kobiety Wolności”, umieszczonym na stacji PKM Strzyża w Gdańsku, co potwierdza jej znaczenie jako przedstawicielki opozycji demokratycznej. W dzieciństwie Ewa Milewicz zmagała się z poliomyelitis, co wpłynęło na jej zdolność poruszania się oraz doprowadziło do korzystania z kul lub wózka inwalidzkiego. Jej córka, Joanna Sokolińska, również podjęła pracę w „Gazecie Wyborczej”.

---

Oceń: Ewa Milewicz

---