Maria Antonina Boniecka to postać, która na trwałe wpisała się w historię literatury polskiej. Urodziła się 19 czerwca 1910 roku w Warszawie, a jej życie zakończyło się w Sydney 19 czerwca 1978 roku.
Była nie tylko pisarką, ale również publicystką i felietonistką, co świadczy o jej wszechstronności i zaangażowaniu w różnorodne formy literackie. Jej działalność obejmowała również pedagogikę, co wskazuje na to, jak ważna była dla niej praca z młodzieżą oraz rozwijanie świadomości społecznej poprzez edukację.
Boniecka to przykład osoby, która swoją twórczością i działalnością publiczną pozostawiła trwały ślad na polskiej scenie kulturalnej.
Życiorys
„Maria Boniecka ukończyła studia w Warszawie, gdzie w 1934 roku zdobyła wykształcenie na wydziale pedagogicznym, a tytuł magistra filozofii otrzymała w 1937. W okresie od 1928 do 1944 roku pracowała w Wydziale Oświaty i Kultury Zarządu Miejskiego Warszawy, pełniąc rolę nauczycielki dla dorosłych. W 1937 roku została nagrodzona Srebrnym Krzyżem Zasługi z uwagi na swoje działania na rzecz analfabetyzmu.
W czasie II wojny światowej Boniecka pozostała w Warszawie, angażując się w działalność konspiracyjną od 1940 roku. W 1942 roku została zaprzysiężona do Armii Krajowej. Niestety, w 1944 roku została aresztowana i uwięziona, a następnie wywieziona do obozu w Małszycach koło Łowicza, gdzie odznaczono ją Krzyżem Armii Krajowej nr 3273.
Po wojnie, w latach 1945–1948, współpracowała z rozgłośnią Polskiego Radia w Gdańsku, a w latach 1946–1949 oraz 1951–1954 z rozgłośnią Polskiego Radia w Szczecinie, gdzie prowadziła stały felieton oraz reportaże. Od 1946 roku była członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich, a w latach 1945–1947 publikowała cotygodniowe artykuły w „Gazecie Morskiej” w Gdańsku oraz „Głosie Wybrzeża” w Sopocie.
W latach 1946–1949 przepracowała jako nauczyciel języka polskiego w II Państwowym Gimnazjum Męskim przy ul. Henryka Pobożnego w Szczecinie, pełniąc jednocześnie funkcję opiekuna uczniowskiego Koła Literackiego, w którym uczestniczył między innymi Włodzimierz Odojewski.
Do 1951 roku wykładała język polski na Studium Przygotowawczym przy Politechnice Szczecińskiej. W latach 1949–1963 współpracowała z Towarzystwem Wiedzy Powszechnej, organizując wykłady z historii literatury, odczyty oraz prelekcje. W 1960 roku została odznaczona Złotą Odznaką Zasłużonego Popularyzatora Wiedzy.
W okresie od 1956 do 1957 roku pełniła funkcję naczelnego redaktora tygodnika społeczno-literackiego „Ziemia i Morze”. Niestety, została usunięta z redakcji za tzw. „błędy polityczne” dotyczące sprawy węgierskiej, cenzury oraz braku konsultacji z Komitetem Wojewódzkim w kwestiach polityki redakcyjnej. W 1957 roku zainicjowano przeciwko niej proces za artykuł, który demaskował nieprawidłowości w lokalnym nauczycielstwie.
Jednocześnie Boniecka była członkiem Towarzystwa Przyjaciół Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego z numerem legitymacji 248001. W 1959 roku zdobyła Nagrodę Literacką Szczecina. Pozostając bezpartyjna, w 1960 roku władze PRL skonfiskowały część jej rękopisów, a nieznane są losy takich pozycji jak: Magnolie Kwitną, Pięć córek Agaty, Nasza praca w porcie, Eli, Eli Lamma Sabactani. W 1963 roku nałożono na nią zakaz druku.
Dokumenty zgromadzone w IPN potwierdzają, że Boniecka była zarejestrowana przez SB jako figurant, co miało miejsce w ramach sprawy operacyjnego rozpracowania o kryptonimie „KULTURA”. W 1965 roku wyemigrowała do Australii, gdzie publikowała artykuły w prasie polonijnej, w tym w takich tytułach jak: „Wiadomości Polskie” (Sydney), „Tygodnik Polski” (Melbourne), „Nurt” (Sydney), „Słowo Polskie” (Adelaide), oraz „Wiadomości” i „Jutro Polski” (Londyn), a także „Nowy Świat” (Nowy Jork).
Rok później, w 1966 roku, rozpoczęła współpracę z rozgłośnią radia „Wolna Europa”. W latach 1976–1978 zaangażowała się w pracę Polskiego Komitetu Radiowego w Australii Południowej. W 1967 roku dołączyła do Koła Byłych Żołnierzy Armii Krajowej w Nowej Południowej Walii, a od 1971 roku była członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich w Australii.
Upamiętnienie
W 2021 roku na terenie Cmentarza Centralnego w Szczecinie zasadzono drzewko pamięci, które stanowi hołd dla wyjątkowej postaci, jaką była Maria Boniecka.
Publikacje
Oto wybór publikacji autorstwa Marii Bonieckiej, które doskonale odzwierciedlają jej zainteresowania i wkład w dziedzinę psychologii oraz literatury. Poniżej przedstawiamy listę jej istotnych dzieł:
- Synkretyzm myślenia dorosłego analfabety (1936),
- Fantazja w rysunkach dorosłych uczniów szkół wieczorowych (1937),
- Wpływ dziedziczności psychicznej na przestępczość nieletnich (1938),
- Zmiany psychopatyczne jako motyw przestępczości nieletnich (1938),
- Nad Wielkim Zalewem (1950),
- Szklane kulki (1955),
- Domy przy szosie (1956),
- Na jarmarku odpustowym (1956),
- Księga miłości i cierpienia (1958),
- Ucieczka za druty (1975).
Przypisy
- RadioR. Szczecin RadioR., Maria Antonina Boniecka uhonorowana Drzewkiem Pamięci [online], 23.10.2021 r. [dostęp 14.08.2023 r.]
- Magdalena Budzynowska: Dokumenty pochodzące ze zbiorów IPN. 2011. [dostęp 18.11.2012 r.]
- Magdalena Budzynowska: Dokumenty z Archiwum Marii Bonieckiej. 2009. [dostęp 10.12.2009 r.]
- Maria Boniecka – Encyklopedia Pomorza Zachodniego – pomeranica.pl [online], encyklopedia.szczecin.pl [dostęp 06.10.2018 r.]
Pozostali ludzie w kategorii "Media i komunikacja":
Gabriel Centnerszwer | Tomasz Gawałkiewicz | Barbara Seidler | Zygmunt Głuszek | Marek Walicki | Łukasz Jedlewski | Wojciech Giełżyński | Melania Rajchmanowa | Ewa Milewicz | Janusz Atlas | Barbara Czajkowska | Aleksandra Głogowska | Marek Łatyński | Mirosław Kowalski (wydawca) | Marek Rudziński | Bogdan Sadowski (dziennikarz) | Mosze Justman | Andrzej Jonas | Robert Sitnicki | Anna LechickaOceń: Maria Boniecka