Anna Dębska

Studiując w latach 1949-1953 na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, miała zaszczyt uczyć się pod okiem dwóch znanych artystów: Tadeusza Breyera oraz Mariana Wnuka. Ukończenie studiów w 1954 roku, z pewnością zapoczątkowało jej działania artystyczne, które obejmowały przede wszystkim rzeźby przedstawiające zwierzęta.

Od 1955 roku aktywnie brała udział w licznych wystawach zarówno w Polsce, jak i za granicą, co przyczyniło się do jej rosnącej popularności na arenie artystycznej. W 1979 roku Dębska przeniosła się do Stanów Zjednoczonych, gdzie mieszkała w Kalifornii aż do 1995 roku. Po powrocie do Polski na stałe osiedliła się w Łazach.

Jej córka, Joanna Waliszewska, również zdobyła uznanie jako rzeźbiarka, krytyk sztuki oraz pisarka, a wnuczka, Aleksandra Waliszewska, znana jest jako utalentowana malarka. Dzieła Anny Dębskiej można podziwiać w różnych lokalizacjach, w tym:

• na dziedzińcu Prezydium Stołecznej Rady Narodowej w Warszawie, 1962,
• w Parku Kultury i Wypoczynku w Chorzowie, 1965, 1966, 1969, 1971,
• przed Zamkiem Książąt Pomorskich w Słupsku, 1966,
• w Parku Zdrojowym w Busku-Zdroju, 1967,
• koło hotelu „Cracovia” w Krakowie, 1968,
• na placu Dickensa w Warszawie, 1971,
• w ośrodku sanatoryjnym dla dzieci w Zbójnej Górze koło Warszawy, 1973,
• w sanatorium w Szczawnicy, 1973,
• na Starym Mieście w Warszawie, 1973,
• w parku Sempione w Mediolanie, 1973,
• przy ul. Grójeckiej na warszawskiej Ochocie,
• wśród rzeźb w Parku Śląskim, gdzie wilki autorstwa Dębskiej otaczają totem stworzony przez Józefa Trenarowskiego,
• a także w zbiorach muzealnych w Warszawie, Krakowie, Szczecinie, Słupsku, Bydgoszczy, Zielonej Górze, Opolu i Częstochowie.

Ostatnie pożegnanie Anny Dębskiej miało miejsce na cmentarzu parafialnym w Gwizdałach, gdzie spoczywa w sektorze A, w rzędzie IX, w grobie numer 3.