Andrzej Rettinger

---

Życiorys

Podczas II wojny światowej, Andrzej Rettinger ukończył maturę na tajnych kompletach. Był aktywnym członkiem Armii Krajowej, gdzie działał pod pseudonimem Rawicz, a jego służba miała miejsce w 3 kompanii 3 Batalionu Pancernego AK „Golski”. W trakcie powstania warszawskiego brał udział w walkach na warszawskim Śródmieściu. Niestety, po upadku powstania, został wzięty do niewoli niemieckiej i trafił do Stalagu X B w Sandbostel, gdzie uzyskał numer jeniecki 225136. Po wyzwoleniu obozu, stał się częścią polskiej 1 Dywizji Pancernej.

W 1947 roku Andrzej powrócił do Polski, gdzie w latach 1948–1953 podjął studia na Wydziale Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej w Łodzi. Jego czas tam zakończył się w wyniku usunięcia decyzją Komisji Dyscyplinarnej, co było konsekwencją jego przynależności do Armii Krajowej oraz udziału w powstaniu warszawskim. Po tym incydencie, przez następne cztery lata pracował w domach kultury, znajdując zatrudnienie w Szczecinie oraz Jeleniej Górze.

Kariera teatralna Rettingera rozwijała się w różnych teatrach lalkowych w Polsce, gdzie pełnił funkcję aktora-lalkarza. Wśród instytucji, w których pracował, znajduje się Teatr Lalki i Aktora w Lublinie (1957-1959), Teatr Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze (1959-1963 oraz 1969-1970), Teatr Lalek „Chochlik” we Wrocławiu (1964-1966), Teatr Lalek w Wałbrzychu (1966-1969), a także Teatr Lalek przy Teatrze Ziemi Opolskiej w Opolu (1970-1972). Jako reżyser teatralny powrócił również do Teatru Lalek „Chochlik” we Wrocławiu, który później został zamieniony na Wrocławski Teatr Lalek (1966-1969 oraz 1979-1984) i Olsztyńskiego Teatru Lalek. Poza tym przeprowadzał gościnne reżyserowanie w teatrach lalek w miejscowościach takich jak Rabka-Zdrój, Rzeszów, Słupsk oraz Białystok.

W 1964 roku zdobył III nagrodę za spektakl „Lodoiska” autorstwa Wojciecha Bogusławskiego, a także II nagrodę za reżyserię podczas II Festiwalu Teatrów Lalek w Opolu. W 1972 roku złożył eksternistyczny egzamin reżyserski, co potwierdziło jego umiejętności w tej dziedzinie.

Andrzej Rettinger w 1951 roku ożenił się z Marią Anielą Straszewską, która również była reżyserką teatralną. Po zakończeniu swojego życia, został pochowany w kwaterze artystów na cmentarzu parafialnym w Skolimowie, położonym w Konstancinie-Jeziornej.

Filmografia

Filmografia Andrzeja Rettingera obejmuje szereg ważnych filmów, które wpisały się w historię polskiej kinematografii. Oto niektóre z nich:

• Lalka (1968),
• Czerwone i złote (1969),
• Nos (1971),
• Zasieki (1973),
• A jeśli będzie jesień (1976) – urzędnik wręczający odznaczenia kombatantom,
• Do krwi ostatniej… (1978) – Józef Retinger,
• Do krwi ostatniej (serial, 1979, odc. 1, 2, 5) – Józef Retinger.

---

Oceń: Andrzej Rettinger

---