Stefania Szuchowa

W czasie II wojny światowej, w latach 1939-1945, zaangażowała się w tajne nauczanie, co stanowiło istotny element jej działalności edukacyjnej. Po zakończeniu wojny, Szuchowa była aktywna w Polskim Radiu, gdzie współpracowała z redakcją programów dla dzieci. Jej literacki debiut miał miejsce w 1920 roku, kiedy to opublikowała baśń Tajemnice motyli.

W ciągu swojej kariery literackiej, Stefania Szuchowa wydała wiele ważnych tytułów, w tym:

• Opowiadania i wiersze (1923) – książka pomocnicza dla nauczyciela,
• Szepty myszek (1924),
• Gospodarstwo Madzi i Jacka (1929),
• Staszek kupuje nowe buty (1948),
• Dzieci zwierząt (1950) – antologia,
• Zimowe szczęście (1951),
• O Elżbietce i o jej braciszku (1955),
• Sieć i koszyczek (1956),
• Baśń o Krakusie i wawelskim smoku (1957),
• Mateuszek na zaczarowanej wyspie (1958),
• Za milą trzecią (1959),
• Księżycowe piosenki (1960),
• Przygoda z małpką (1960),
• Marcin i jego miasto (1963),
• Dziwię się światu (1966).

Szuchowa współpracowała z wieloma czasopismami, które były adresowane do dzieci i młodzieży, takimi jak Płomyczek, Iskierki, Świerszczyk-Iskierkami, czy londyńska Dziatwa. W swojej twórczości podejmowała się tematów przyrodniczych, a także w 1954 i 1955 roku, opublikowała wspólnie z Hanną Zdzitowiecką dwa tomy: Wiosenne zagadki oraz Od wiosny do wiosny. Warto również wspomnieć, że zajmowała się krytyką literacką.

W 1959 roku, za swoje osiągnięcia w literaturze dziecięcej, Stefania Szuchowa została uhonorowana Nagrodą Prezesa Rady Ministrów. Po jej śmierci, spoczęła na cmentarzu ewangelickim w Warszawie (aleja 7, grób 15).