Liliane de Kermadec

---

Biografia

Liliane de Kermadec, znana na początku jako Liliane Pisterman, przyszła na świat w Warszawie, gdzie jej matka miała polskie korzenie, a ojciec był Rosjaninem. Jako młoda dziewczyna, Liliane miała ambicje aktorskie, a jej pierwsza rola na scenie miała miejsce w teatrze, gdzie wystąpiła w produkcji zatytułowanej „Dona Rosita” w roku 1952. Dwa lata później zagrała w inscenizacji „Moje serce w górach” (fr. Mon cœur dans les Highlands), bazującej na utworze Federico Garcíi Lorki, z Silvią Monfort w głównej roli i w reżyserii Claude’a Régy’ego. Sztuka ta oparta była na powieści „The Man With The Heart In The Highlands” autorstwa Williama Saroyana w reżyserii Michela Vitolda.

Jej pierwsze kroki w branży filmowej stawiała jako fotografka na planie, współpracując z Agnes Varda przy realizacji ikonicznego filmu „Cleo od 5 do 7”. W latach sześćdziesiątych Liliane podjęła się reżyserii kilku krótkometrażowych filmów, które zdobyły uznanie na festiwalach filmowych. Jej krótki film „Czas Emmy” (fr. Le Temps d’Emma) zdobył nagrody w Wenecji w 1964 roku, a także stworzyła film „Qui donc a rêvé?” (fr. Kto zatem marzył?), którego była scenarzystką. W tym projekcie współpracowała z Alainem Resneisem oraz Yvesem Robertem.

W długometrażowej filmografii Liliane de Kermadec warto wyróżnić „Home Sweet Home” z 1972 roku oraz „Aloïse” z 1975 roku, które miały swoje pokazy na festiwalu w Cannes. Scenariusz do „Aloïse” powstał we współpracy z André Téchiné, a główną rolę zagrała niezwykle utalentowana Isabelle Huppert. Ten film zdobył nominację do prestiżowej Nagrody Cezara.

W 2005 roku Kermadec zrealizowała dokument poświęcony Górskiemu Karabachowi, gdzie miały miejsce tragiczne wydarzenia konfliktu zbrojnego w latach 1992-1998. Podczas telewizyjnego występu w 1975 roku, w odpowiedzi na pytanie o definicję „kina kobiecego”, mówiła: „Jako kobieta szukam swojej tożsamości. Jako filmowiec szukam swojego języka”.

Pomimo zaawansowanego wieku, Liliane kontynuowała swoją pracę filmową, koncentrując się na dokumentach dla kina i telewizji. Od 1991 roku była aktywną członkinią L’ARP, francuskiego stowarzyszenia reżyserów, scenarzystów i producentów. W 2016 roku wyjechała do Urugwaju, gdzie stworzyła film dokumentalny „Krzyk mrówek” (org. Le Cri des fourmis), który przedstawia historię kobiet zaangażowanych w Ruch Wyzwolenia Narodowego-Tupamaros, które w trakcie swojej działalności doświadczyły prześladowań.

Zainspirowana dziełami filozofa Charlesa Fouriera oraz wywiadami z Simone Debout-Oleszkiewicz, w 2018 roku zrealizowała swój ostatni film „Paryż, czyli utracona utopia”. Liliane de Kermadec odeszła w wieku 91 lat, 13 lutego 2020 roku w Paryżu, gdzie również spoczęła na Cmentarzu Montmartre.

Życie prywatne

Liliane de Kermadec zawarła związek małżeński z Francuzem, tenisistą Gilem de Kermadec (1922–2011). Jej teściem był wybitny francuski artysta, malarz Eugène de Kermadec, który żył w latach 1899-1976.

Filmografia

Liliane de Kermadec jest uznaną postacią w świecie kina dokumentalnego oraz fabularnego. Jej filmografia obejmuje różnorodne produkcje, które ukazują jej talent oraz zaangażowanie w sztukę filmową.

W 2018 roku stworzyła film dokumentalny „Paris ou l’utopie perdue”, który bada utracone marzenia o idealnym Paryżu. Dwa lata wcześniej, w 2016 roku, zrealizowała „Le Cri des fourmis”, dokument podkreślający ludzkie historie i społeczności.

W 2011 roku jej pełnometrażowy dokument „He Film” zdobył uznanie, a w 2008 roku zrealizowała „Le Murmure des ruines”, film, który odsłania głębokie relacje między ludźmi a miejscami, które odwiedzają.

W 2005 roku zaintrygowała widzów dokumentem „La Très chère indépendance du Haut Karabagh”, a wcześniej, w 1994 roku, wprowadziła ich w świat filmów fabularnych z „La Piste du télégraphe”.

W 1986 roku wydała film „Un moment d’inattention”, a w 1982 roku nakręciła „Mersonne ne m’aime”. Jej debiut w filmie fabularnym nastąpił w 1981 roku z „Le Petit Pommier”. Wczesne lata jej kariery uwiecznił film „Aloïse” z 1975 roku oraz „Home Sweet Home” z 1972 roku. Już w 1965 roku dotarła do widzów z filmem „Qui donc a rêvé?”, a w 1964 roku z „Le Temps d’Emma”.

filmy krótkometrażowe

• Très chère indépendance (55min),
• Les Enfants de Chouchi (25min),
• Et Paris (5min).

---

Oceń: Liliane de Kermadec

---