Halina Miroszowa

---

Życiorys

Halina Miroszowa, córka Stefana, który był żołnierzem I Brygady Legionów Polskich, spędziła swoje wczesne lata w Ostrowi Mazowieckiej. Jej matka uczyła w szkole powszechnej, a ojciec pracował w PZU oraz pełnił funkcję komendanta tamtejszej Ochotniczej Straży Pożarnej. W 1928 roku Stefan Uściński awansował i został przeniesiony na stanowisko inspektora powiatowego PZU w Łomży.

Przeprowadzając się z rodzicami do Łomży, Halina Uścińska w 1931 roku dołączyła do harcerstwa, a w 1939 roku z powodzeniem zdała maturę w żeńskim gimnazjum im. Marii Konopnickiej. Po ukończeniu szkoły, wspólnie z rodzicami, udała się do Warszawy, aby zdać egzamin wstępny na studia medyczne. W odpowiedzi na wezwanie Komendy Głównej Harcerek 7 września 1939 roku, natychmiast zgłosiła się na stanowisko sanitariuszki przy III batalionie 360 Pułku Obrony Warszawy, gdzie okres II wojny światowej przypadał na działania w Warszawie.

W tym czasie Halina podjęła służbę w Szarych Szeregach oraz Związku Walki Zbrojnej, angażując się w kolportaż prasy podziemnej w grupie kolporterek, znanej jako „dromaderki”, pod dowództwem Aleksandra Kamińskiego. Wkrótce zapisała się na medycynę w szkole docenta Zaorskiego „Private Fachschule für Sanitäres Hilfspersonal des Dozenten Dr. Zaorski”.

W listopadzie 1941 roku Halina wzięła ślub z Antonim Rościszewskim, oficerem 7 pułku piechoty Legionów AK „Garłuch”. W styczniu 1943 roku urodziła syna Jacka, co zmusiło ją do przerwania studiów. Przed wybuchem powstania warszawskiego, Antoni namówił Halinę, aby wyjechała z synem do Zalesia. Sam walczył na Okęciu, jednak w momencie przejścia do Włoch, został aresztowany, a następnie zginął w obozie KL Natzweiler-Struthof 4 stycznia 1945 roku.

Po wojnie Halina wróciła do Warszawy, podejmując pracę urzędniczą w Społecznym Przedsiębiorstwie Budowlanym, a później w biurze Polskiego Radia. Wzięła udział w konkursie na personele programowe, zdobywając miejsce w zaledwie siedmiu na 130 kandydatów. W Radiu poznała swojego drugiego męża, Henryka Mirosza, który przez wiele lat był szefem „Muzyki i Aktualności”. W 1959 roku została przeniesiona z radia (z ul. Malczewskiego) do telewizji, gdzie zajmowała się programem na placu Powstańców Warszawy, a później na ul. Woronicza.

Halina prowadziła cotygodniowy program „Miniatury” oraz „Bank miast”, a później „Twarzą w twarz” na II programie TVP. W końcówce lat 80. XX wieku współprowadziła program interwencyjny „Telewizja nocą” z Aleksandrem Małachowskim. Pomimo długiego pobytu po wojnie w Warszawie, zawsze miała w sercu wspomnienia swojego dzieciństwa w Łomży.

Była jednym z założycieli Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Łomżyńskiej, które powstało 11 listopada 1958 roku w Warszawie. Wyróżniona tytułem Honorowego Obywatela Miasta Łomży, mieszkała w Domu Aktora w Skolimowie. Jest autorką dwóch książek: „Czerwone oczy kamer” oraz autobiografii „Mój czas”, w której przedmowy napisali Xymena Zaniewska, Olga Lipińska oraz Wawrzyńca Kłosińskiego, wydanie przypadło w ręce TPZŁ.

Halina była odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi w dniu 8 lipca 1954 roku (jej mąż otrzymał Złoty Krzyż Zasługi), a w 2000 roku, wspólnie z nim, medalem za długoletnie pożycie małżeńskie. Ponadto w 2010 roku uhonorowano ją Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Z kolei za swoje zasługi wojenne została odznaczona Medalem za Udział w Wojnie Obronnej 1939 roku.

W 2006 roku zmarł jej mąż, Henryk Mirosz, a oboje spoczywają na Cmentarzu Komunalnym na Wólce Węglowej (kw. W-IX-5, rz. 9, miejsce 13).

Dzieła

Halina Miroszowa to autorka, która wniosła znaczący wkład w literaturę. Oto niektóre z jej ważniejszych dzieł:

• Halina Miroszowa, Mój czas : Łomża : Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Łomżyńskiej : 2008. ISBN 978-83-924170-4-0,
• Halina Miroszowa, Czerwone oczy kamer : Łomża : wydano nakładem Autorki : 2000. ISBN 83-912037-7-8.

---

Oceń: Halina Miroszowa

---