Czesław Mejro

---

Życiorys

Kariera lekkoatletyczna

Czesław Mejro był zawodnikiem klubu Polonia Warszawa, w którym wykazał się znaczącymi osiągnięciami sportowymi. W 1929 i 1930 roku zdobył tytuły mistrza Polski w sztafecie 4 × 400 metrów oraz zwyciężył w skoku wzwyż w 1930 roku. Jego talent przejawiał się również w sztafetach 4 × 100 metrów, gdzie zdobył srebrne medale w 1927 roku oraz 4 × 400 metrów, w których zdobył srebro w latach 1926 i 1927.

Warto również zaznaczyć, że Mejro był brązowym medalistą w biegu na 400 metrów przez płotki w dwóch edycjach w 1926 i 1927 oraz w dziesięcioboju w 1929 roku. Jego osiągnięcia obejmują także medale w sztafetach, w tym brąz w sztafecie 4 × 100 metrów w 1930 roku oraz 4 × 400 metrów w 1932 roku.

Czesław trzykrotnie reprezentował Polskę w międzynarodowych meczach lekkoatletycznych w latach 1926, 1930 i 1931, odnosząc przy tym jedno indywidualne zwycięstwo. Rekordzistą Polski w sztafecie 4×400 metrów był z czasem 3:28,6, osiągniętym 22 maja 1927 roku w Warszawie. Dodatkowo, w lipcu 1927 roku zdobył tytuł mistrza WOZLA w pięcioboju, który składał się z biegu na 200 metrów, skoku w dal oraz rzutów dyskiem i oszczepem.

Studia i okres wojenny

Ukończył studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej w 1932 roku, co otworzyło mu drogę do dalszej kariery zawodowej. W latach 1936-1944 pracował w Zakładach Wytwórczych Aparatury Wysokiego Napięcia Kazimierza Szpotańskiego, które znajdowały się w Międzylesiu. Jego działalność zawodowa była jednak przerywana przez dramatyczne wydarzenia II wojny światowej.

W okresie kampanii wrześniowej w 1939 roku brał udział w obronie Modlina. Po zakończeniu walk podjął działania w konspiracji, a od połowy 1941 roku czynnie uczestniczył w przygotowywaniu sprzętu radiowego, który był niezbędny dla potrzeb ruchu oporu.

Kariera zawodowa

Po wojnie, od maja 1945 do 1946 roku, pełnił rolę naczelnym dyrektorem Zjednoczenia Energetycznego Okręgu Mazurskiego w Olsztynie. W 1946 roku rozpoczął pracę na Politechnice Warszawskiej, gdzie jego potencjał został szybko dostrzegany. W 1950 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w latach 1951-1952 był prodziekanem.

Następnie, w latach 1952-1954, sprawował funkcję dziekana Wydziału Elektrycznego, a w kolejnych latach był prorektorem uczelni. W 1962 roku dołączył do Instytutu Techniki Cieplnej, gdzie od 1965 roku pełnił funkcję kierownika Zakładu Gospodarki Energetycznej. Jego osiągnięcia nie ograniczały się tylko do Politechniki, ponieważ od 1976 do 1980 roku był również profesorem w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki PAN.

Życie prywatne

Czesław Mejro powiązany był z Janiną Sołtysówną, z którą zawarł związek małżeński. Janina urodziła się w 1915 roku i zmarła w 1989 roku. Para doczekała się dwóch córek: Ewy, która przyszła na świat w 1937 roku i nosiła później nazwisko Ostrowska, oraz Krystyny Marii, urodzonej w 1948 roku, która po mężu przyjęła nazwisko Stroulger.

Po długim życiu, Czesław Mejro zmarł w Warszawie. Jego miejsce wiecznego spoczynku znajduje się na cmentarzu Wojskowym na Powązkach, w kwaterze C-A-44.

Odznaczenia

Czesław Mejro otrzymał szereg znaczących odznaczeń, które Doceniają jego wkład w rozwój kraju oraz społeczności lokalnej.

• medal 10-lecia Polski Ludowej, przyznany 19 stycznia 1955 roku,
• złota odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy”, nadana 17 stycznia 1963 roku.

Publikacje

Wśród ważnych rezultatów pracy Czesława Mejro wymienia się kilka istotnych publikacji, które miały wpływ na rozwój wiedzy w dziedzinie energetyki. Do kluczowych tytułów należą:

• elektroenergetyczne sieci miejskie (1959),
• podstawy gospodarki energetycznej (1968, 1974, 1980).

---

Oceń: Czesław Mejro

---