Jędrzej Bednarowicz

W okresie od 1947 do 1951 roku, Bednarowicz grał w łódzkich klubach: Zrywie, Związkowcu oraz Ogniwie. Jego profesjonalna kariera w ekstraklasie rozpoczęła się w sezonie 1951/1952, kiedy to zadebiutował w barwach Legii Warszawa. Przez następne dziesięć lat, aż do 1962 roku, był kluczowym zawodnikiem tego klubu. Z Legią zdobył cztery tytuły mistrza Polski, które przypadały na lata 1956, 1957, 1960 oraz 1961, a także trzy razy stawał na drugim stopniu podium jako wicemistrz Polski w latach 1953, 1955 i 1958. W 1962 roku udało mu się zdobyć brązowy medal mistrzostw Polski.

Bednarowicz miał również zaszczyt reprezentować Polskę w kadrze narodowej. W latach 1953–1956 rozegrał 30 meczów, w tym rywalizował na mistrzostwach Europy w 1955 roku, gdzie nasza drużyna zajęła piąte miejsce. Wyjątkowym momentem w jego karierze była gra z gwiazdami NBA, co miało miejsce 4 maja 1964 roku. Wtedy Legia Warszawa zmierzyła się z drużyną All-Stars, która obejmowała takie legendy jak Bill Russell, Bob Pettit czy Oscar Robertson. Niestety, Bednarowicz nie wszedł na parkiet, gdyż zespół grał jedynie w podstawowym składzie, który tworzyli: Janusz Wichowski, Jerzy Piskun, Andrzej Pstrokoński, Tadeusz Suski oraz Stanisław Olejniczak. Mecz zakończył się przegraną Warszywskiej drużyny 76-96, co było najniższą różnicą punktów spośród wszystkich pięciu drużyn rywalizujących z NBA All-Stars.

Po zakończeniu kariery sportowej, Bednarowicz ukończył studia dziennikarskie na Uniwersytecie Warszawskim. Jego rodzina również wpisała się w świat sportu, ponieważ jego braćmi są Maciej i Włodzimierz, którzy także grali w koszykówkę. Jędrzej Bednarowicz został uhonorowany Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, co podkreśla jego zasługi dla kraju i sportu.