Aleksander Sznapik

---

Kariera szachowa

W okresie lat siedemdziesiątych oraz osiemdziesiątych, Aleksander Sznapik zdobył status jednego z najbardziej uznawanych polskich szachistów. Jego debiut w finale indywidualnych mistrzostw Polski miał miejsce w 1970 roku. Od tego czasu do 1992 roku, brał udział w dwudziestu finałowych turniejach, zdobywając łącznie dwanaście medali. Wśród nich wyróżniają się cztery złote (w latach 1976, 1980, 1984 oraz 1991), cztery srebrne (1972, 1974, 1978, 1981) oraz cztery brązowe (1977, 1988, 1989, 1992).

Ponadto, Sznapik często reprezentował Polskę w różnych zawodach drużynowych, uczestnicząc m.in.:

• dziewięciokrotnie w olimpiadach szachowych (w latach 1972, 1978, 1980, 1982, 1984, 1986, 1988, 1990, 1992),
• dwukrotnie na drużynowych mistrzostwach Europy (w latach 1973, 1989),
• dwukrotnie na drużynowych mistrzostwach świata studentów (w latach 1976, 1977),
• trzykrotnie w zawodach o Puchar Nordycki (w latach 1983, 1985, 1987), zdobywając w sumie trzy medale: złoty w 1983 roku, srebrny w 1987 oraz brązowy w 1985.

Do jego najbardziej pamiętnych osiągnięć można zaliczyć występ na olimpiadzie w Lucernie w 1982 roku, gdzie uzyskał 54,2% na pierwszej szachownicy, a drużyna zajęła siódme miejsce w klasyfikacji ogólnej. W trakcie tego turnieju pokonał m.in. legendarnego Wiktora Korcznoja.

Sznapik brał udział w licznych międzynarodowych turniejach szachowych. W 1977 roku zdobył tytuł mistrza międzynarodowego po udanym występie w Sztokholmie oraz Lublinie. W 1979 roku zwyciężył w mocno obsadzonym turnieju o Puchar Ministra Komunikacji w Warszawie. Rok później podzielił drugie miejsce na turnieju Rilton Cup w Sztokholmie. Ponadto, w 1984 i 1989 roku zdobył pierwsze miejsce w szwajcarskich rozgrywkach Politiken Cup w Kopenhadze, a w 1987 roku zajął drugą lokatę na festiwalu w Biel, realizując normę na arcymistrza.

W 1998 roku Aleksander Sznapik zakończył swoją aktywną karierę szachową. Jednakże w 2010 roku wzięł udział w pokazowym Szachowym Turnieju Gwiazd, gdzie w Warszawie stoczył mecz z Iwetą Rajlich, odnosząc zwycięstwo w stosunku 4–2.

Najwyższy ranking w swojej karierze osiągnął 1 stycznia 1990 roku, uzyskując 2485 punktów, co pozwoliło mu zająć drugie miejsce wśród polskich szachistów, zaraz za Aleksandrem Wojtkiewiczem.

---

Oceń: Aleksander Sznapik

---