Edward Kanigowski

---

Życiorys

Pochodził z pracowniczej rodziny, zaczynając swoją karierę zawodową jako goniec w wieku dziewięciu lat. Natomiast w wieku trzynastu lat podjął zatrudnienie w fabryce obuwia braci Reicher. Jego zaangażowanie w życie społeczne zaowocowało wyborem na delegata robotników młodocianych w Związku Zawodowym Pracowników Przemysłu Skórzanego oraz pokrewnych branż.

Po rozpoczęciu I wojny światowej, Edward został wysłany na front rosyjski, gdzie pracował nad budową okopów. W wyniku złego zdrowia w 1915 roku trafił do schroniska dla dzieci w Mińsku, gdzie miał okazję uczęszczać do szkoły.

W majowym 1918 roku powrócił do Warszawy, a następnie zaangażował się w budowę linii kolejowej Warszawa-Nasielsk, gdzie doznał poważnego wypadku. W 1920 roku został zmobilizowany do wojska, lecz po trzech miesiącach został przeniesiony do rezerwy ze względu na problemy zdrowotne.

Jego kariera zawodowa obejmowała pracę w Banku Zachodnim oraz Warszawskiej Cynkowni, a później również przy budowie lotniska na Okęciu. W 1925 roku wstąpił do Komunistycznej Partii Polski, aktywnie uczestnicząc w manifestacjach antyrządowych i kolportując prasę robotniczą, ulotki oraz odezwy. Edward był także jednym z organizatorów Związku Zawodowego Brukarzy oraz Pracowników Ziemnych.

W sierpniu 1939 roku, po mobilizacji, brał udział w walkach pod Stoczkiem, gdzie ostatecznie dostał się do niewoli. Po jego zwolnieniu w grudniu 1939 roku, przystąpił do Stowarzyszenia Przyjaciół ZSRR, starając się agitować wśród żołnierzy Ostlegionen, namawiając ich do dezercji.

W lipcu 1944 roku Edward został aresztowany i wysłany do obozu pracy w Rembertowie. Po zakończeniu wojny aktywnie działał w organizacji lokalnych organów władzy w gminie Sulejówek. W 1946 roku ukończył Wojewódzką Szkołę Partyjną PPR w Konstancinie, a następnie pracował w Warszawskim Komitecie Wojewódzkim PPR oraz PZPR.

Od 1959 roku był na rencie, a za swoje zasługi odznaczono go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

---

Oceń: Edward Kanigowski

---