Michaił Winawer

Winawer miał żydowskie pochodzenie, co wpłynęło na jego późniejsze zaangażowanie w działalność polityczną. W 1898 roku wstąpił do Bundu, a w późniejszym okresie przeszedł do mienszewików, ugrupowania o bardziej umiarkowanych poglądach w porównaniu do bolszewików. Jego edukacja odbyła się w szkołach technicznych, co przygotowało go do przyszłej pracy zarówno w obszarze prawa, jak i działaności społecznej.

Po rewolucji październikowej w 1917 roku zdecydował się na wycofanie z działalności politycznej. W 1918 roku objął ważną funkcję zastępcy Jekatieriny P. Pieszkowej, działając w Politycznym Czerwonym Krzyżu oraz w Biurze Pełnomocnika Polskiego Czerwonego Krzyża. Jego specjalizacja dotyczyła pomocy prawnej, co świadczy o jego zaangażowaniu w pomoc innym w trudnych czasach.

Jednakże życie Winawera naznaczone było trudnymi doświadczeniami politycznymi. Po raz pierwszy został aresztowany przez CzeKa w Moskwie 31 marca 1919 roku, lecz szybko odzyskał wolność. Historie jego aresztowania powtarzały się, gdyż w 1921 roku także doświadczył tego samego losu. Jego sytuacja pogorszyła się w 1937 roku, kiedy to został aresztowany przez NKWD. Po brutalnym procesie skazano go na 10 lat ciężkich robót w łagrach.

Na początku 1942 roku, w ramach amnestii dla byłych obywateli Polski, Winawer odzyskał wolność. Niestety, jego los zakończył się tragicznie 29 września tego samego roku, gdy zmarł podczas ewakuacji Armii Polskiej, dowodzonej przez generała Władysława Andersa, do Iranu. Jego życiorys jest przykładem trudnych wyborów i nieustannej walki o prawa człowieka w niełatwych czasach historycznych.