Louis Pierre Martin Norblin

Był synem malarza Jana Piotra Norblina i swoje dzieciństwo spędził w Polsce. W 1798 roku podjął decyzję o wyjeździe do Paryża, co otworzyło przed nim nowe możliwości edukacyjne. Rozpoczął studia w École des beaux-arts, a niedługo potem przeniósł się do Konserwatorium Paryskiego. Tam jego nauczycielami byli znakomici muzycy, tacy jak Charles Baudiot oraz Pierre-François Levasseur. Po intensywnej nauce, zwieńczonej dużymi sukcesami, ukończył studia w 1803 roku i zdobył pierwszą nagrodę.

W swojej karierze artystycznej Norblin zyskał uznanie, pracując od 1809 roku w Théâtre-Italien. W latach 1811–1841 pełnił rolę pierwszego wiolonczelisty w prestiżowym Opéra de Paris. Po zakończeniu kariery scenicznej, w latach 1826–1846 był wykładowcą w Konserwatorium Paryskim, kształcąc nowe pokolenia muzyków.

Norblin był również aktywnym członkiem kwartetu Pierre’a Baillota, a w swoim dorobku znalazł się także czas na grę jako pierwszy wiolonczelista w kapeli nadwornej króla Ludwika Filipa I. W 1828 roku wspólnie z François-Antoine’em Habeneckiem założył Société des concerts du Conservatoire, co miało na celu promowanie muzyki klasycznej.

Po przejściu na emeryturę w 1846 roku osiedlił się w swojej wiejskiej posiadłości. Poza muzyką, Norblin pasjonował się także numizmatyką, a jego kolekcja cennych monet pozostawiła po sobie ślad w historii. Do grona jego uczniów zaliczają się znani muzycy, tacy jak Auguste Franchomme i Jacques Offenbach.